Οι βαρβαρότητες άρχισαν την Κυριακή του Θωμά.
Ένα ένα έπεφτε το κεφάλι των δικών μας.
Κι η Αδριανούπολη γέμισε αίμα.
Κάθε σπίτι είχε και τη θανάσιμη πληγή του.
Η εξέγερση δεν επαρκούσε για να γίνει επανάσταση.
Και η βαρβαρότητα φοβόταν μόνο την επανάσταση.
Δεν ήθελε να πιστέψουν οι σκλάβοι ότι θα μπορούσαν να ζήσουν ελεύθεροι μία μέρα.
Αυτή την πίστη προσπαθούσαν να σφάξουν.
Αλλά η σφαγή των ιδεών δεν γίνεται.
Αυτό το είχε μάθει πριν από αιώνες.
Και οι εξισλαμισμοί δεν μπορούσαν ν’ αλλάξουν το πνεύμα μας.
Ο καθένας έλεγε : Χριστιανός γεννήθηκα, Χριστιανός θα πεθάνω.
Το είχε ζήσει κι άλλες φορές.
Κι ο λαός μας δεν άλλαζε ούτε με τη βία την πιο σκληρή.
Όμως δεν έφτανε στους βάρβαρους ο θάνατος.
Απαγόρευσαν να ταφούν τα θύματα.
Κι όποιος παραβίαζε αυτή τη διαταγή, ήταν καταδικασμένος σε θανατική ποινή.
Αυτό δεν είχε εμποδίσει τον κλέφτη να θάψει με τους δικούς του τα αποκεφαλισμένα κορμιά.
Γιατί όλοι ήξεραν ότι ήταν παιδιά της Αντιγόνης.
Και κανένας όσο ισχυρός κι αν ήταν δεν μπορούσε ν’ αλλάξει τους νόμους της Δικαιοσύνης.