Μετά τα φριχτά γεγονότα της Κωνσταντινούπολης και της Αδριανούπολης, το Διδυμότειχο ήταν ο επόμενος στόχος.
Η βαρβαρότητα εξαφάνιζε κάθε αντίσταση, γιατί φοβόταν τη συνέχεια της εξέγερσης.
Και χτυπούσε όσο πιο δυνατά μπορούσε τους αθώους.
Ήθελε παραδείγματα υποταγής.
Μόνο που ο λαός μας προτιμούσε το θάνατο.
Γιατί αυτή ήταν η επιλογή του.
Ελευθερία ή θάνατος.
Τίποτα άλλο.
Κι όταν η λεηλασία άρχισε οι Χριστιανοί δεν ήταν έτοιμοι να δεχτούν ένα τόσο βάναυσο χτύπημα.
Η πληγή έφτασε βαθιά έως το κόκκαλο.
Έπεσαν πολλά κεφάλια.
Αλλά κανένα δεν έσκυψε.
Η καταπάτηση έπρεπε να ήταν απόλυτη.
Κανέναν όμηρο δεν ήθελαν, μόνο νεκρούς.
Ο κλέφτης δεν μπορούσε με τους δικούς του να προστατέψει όλα τα σημεία της πόλης.
Έτσι επέλεξε το κάστρο, και ειδικά τους πύργους.
Οι συνθήκες ήταν αντίξοες.
Η σφαγή δεν είχε τελειωμό, όμως είχε βρει ένα σημείο αντίστασης.
Και τα σπαθιά μας άστραψαν.