Το Ισαάκιον, το Σοφικόν και το Ασημένιον είχαν ερημωθεί.
Η βαρβαρότητα είχε κατασπαράξει όλην την περιοχή του Διδυμότειχου.
Κανένας δεν πίστευε πια στη δικαίωση όλοι έλεγαν ότι είχε έρθει το τέλος.
Κι ότι δεν υπήρχε πια καμία ελπίδα.
Κάθε αντίσταση είχε εξαφανιστεί.
Η βαρβαρότητα είχε νικήσει.
Τουλάχιστον αυτό πίστεψε.
Αλλά ο κλέφτης κι οι δικοί του δεν ήταν ακόμα νεκροί.
Ακόμα κι αν ζούσαν πια ανάμεσα στους νεκρούς.
Είχαν προετοιμαστεί ν’ αντέξουν τα πάντα.
Ήταν σαν τους πύργους.
Θα έπεφταν τελευταίοι.
Γιατί κανείς άλλος δεν θα άντεχε τέτοια πολιορκία.
Δεν γονάτισαν καν.
Περίμεναν την τελευταία επίθεση.
Και όταν ήρθε επιτέλους πέρασαν στην αντεπίθεση.
Έπρεπε να ζήσουν.
Κάθε χτύπημα τους έπρεπε να είναι μοναδικό.
Και να πέφτει νεκρός ο εχθρός.
Διότι δεν υπήρχαν πια σήμαντρα και καμπάνες.
Ήταν οι τελευταίοι σταυροί της Επανάστασης.
Οι ανθρώπινοι.
Αυτοί που δεν ξεχνούν.
Και δεν ξέχασαν τίποτα από τη Διδαχή.