Τα σπαθιά μας έκοβαν σάρκες δίχως έλεος.
Η βαρβαρότητα δεν άντεχε τέτοιες κινήσεις.
Είχε συνηθίσει να πετσοκόβει αθώους και ν’ αποκεφαλίζει παπάδες.
Αλλά με τους κλέφτες δεν ήξερε πώς να τα βγάλει πέρα.
Ακόμα και τα σπασμένα σπαθιά ήταν χρήσιμα.
Γιατί οι δικοί μας είχαν προετοιμαστεί με τον κλέφτη.
Τα κορμιά της βαρβαρότητας είχαν γεμίσει το χωριό.
Γρήγορα θα τους εντόπιζαν οι επόμενοι.
Έπρεπε να γίνει ανασυγκρότηση.
Αγία Τριάδα.
Έπρεπε να φύγουν από τον πύργο.
Αναδίπλωση.
Έπιασαν τον άλλο πύργο κι από εκεί συνέχισαν τον αγώνα.
Η βαρβαρότητα νόμιζε ότι ήταν περισσότεροι.
Ήταν ελάχιστοι, αλλά σπάνιοι.
Δεν επαρκούσαν για ν΄αλλάξουν τη ροή των γεγονότων.
Αλλά ήταν αρκετοί για να μη τελειώσει η Επανάσταση.
Κι αυτό αποφάσισαν.
Μετά τη δεύτερη επίθεση που δέχτηκαν, εισήλθαν στο σπήλαιο.
Τους περίμενε.
Εκεί δεν έπρεπε να μπει κανείς βάρβαρος.
Γιατί η ιστορία θα συνέχιζε υπόγεια.
Οι βάρβαροι είχαν μπερδευτεί.
Δεν καταλάβαιναν πώς είχαν θύματα, ενώ δεν έβλεπαν εχθρούς.
Οι ελεύθεροι σκοπευτές ήταν ζωντανοί.