Η βαρβαρότητα θεώρησε ότι είχαν πεθάνει όλοι.
Κι ότι δεν υπήρχε πια ούτε ένας Έλληνας.
Είχε ξεχάσει όμως αυτούς που δεν ξεχνούσαν.
Κι ενώ έγραψε την ιστορία των ισχυρών.
Δεν έγραψε την αλήθεια.
Ο κλέφτης και δικοί του ήταν ακόμα ζωντανοί.
Και μετά το θάνατο της πόλης.
Ετοίμαζαν ήδη την ανάσταση.
Με την ύπαρξή τους ήταν καταδικασμένοι.
Με τη δράση τους ήταν ένοχοι.
Με την βαρβαρότητα ήταν νεκροί.
Κι έτσι άρχισε ο θρύλος του κλέφτη που επέζησε.
Μόνο που ήταν ο τελευταίος.
Και κανείς δεν μπορούσε να γράψει την ιστορία του.
Έτσι έγινε μύθος για να μη χαθεί η ουσία της.
Και κάθε επίθεση κατά του κατακτητή είχε την υπογραφή του.
Πάντα με την παράξενη χειρολαβή.
Για να ξέρουν οι επόμενοι ότι ζούσε ο προηγούμενος.
Ήταν το πνεύμα του κάστρου.
Το καστροπολίτικο.
Αυτό που ήξερε την αξία κάθε πέτρας, όταν η βαρβαρότητα προσπαθούσε να δολοφονήσει το δίκαιο.
Ήταν οι κραυγές που δεν σιωπούσαν μπροστά στον κατακτητή.
Γιατί τις είχε χαράξει η Επανάσταση που συνέχιζε.