Ο κλέφτης είπε στους δικούς του να πουν το Πάτερ ημών.
Ήταν η προσευχή του Χριστού.
Η μόνη που είχε διασχίσει τους αιώνες για να είναι πάντα μαζί με τους ανθρώπους της ελευθερίας.
Τα μάτια τους γέμισαν δάκρυα.
Ήταν η πρώτη φορά που προλάβαιναν να σκεφτούν τα θύματα.
Κοιτάχθηκαν στα μάτια κι είδαν το πνεύμα του κλέφτη.
Τους είπε να πάνε σε όλα τα μέρη της πατρίδας για να επιστρέψουν με τους άλλους μαχητές.
Έπρεπε να ζήσουν για να μεταδώσουν το θρύλο.
Ήταν ο μόνος τρόπος να μην τους εξαφανίσει η λήθη.
Κι αν η βαρβαρότητα είχε αμφιβολίες, δεν το έδειξε.
Δεν ήθελε να υπάρχει καμία ελπίδα.
Οι μαχητές ήταν εικοσιτέσσερις σαν τους πύργους και τα γράμματα της γλώσσας μας.
Αυτοί θα έγραφαν την ιστορία του έθνους μας.
Ο κλέφτης τους κοίταξε και τους είπε απλώς δύο λέξεις.
Μόνο δύο λέξεις.
Καλή συνέχεια.
Όμως όταν τις άκουσαν κατάλαβαν ότι όχι μόνο το Διδυμότειχο θα ήταν ελεύθερο, αλλά και η ίδια η Πόλη.
Γιατί το βέλος του Διδυμότειχου έδειχνε το ίδιο σημείο.
Ήταν εκεί που πατούσε ο δικέφαλος αετός τις δύο θάλασσες κι άγγιζε τον ουρανό εις τους αιώνες των αιώνων γιατί ήταν ο τρούλος του Χριστού, ο μοναδικός.