Μέσα στο Κάστρο Πυθίου
είδαμε τα στρατηγήματα
του Ιωάννη Καντακουζηνού
για ν’ απελευθερώσει
όλη την περιοχή του
από τους κατακτητές
και κάθε πέτρα
που αντικρίζαμε
είχε την αξία του λόγου
αφού ακόμα μιλούσαν
μετά από αιώνες
για τους αγώνες
και τις αντιστάσεις
όλων των Βυζαντινών
την ώρα που οι δικοί μας
είχαν ξεχάσει
ακόμα και την προέλευσή τους
μέσα στην καθημερινότητα
για να ζήσουν υποτίθεται
μέσα στην ευτυχία
δίχως να σκεφτούν
ότι δεν έχει αξία
όταν είναι σκλάβος.