Ο πόνος του Χαμπή
ήταν χαραγμένος
στην τέταρτη πλάκα
ενώ η αγάπη του
ήταν στην πρώτη
και μετά από χρόνια
εισβολής και κατοχής
δεν πίστευε πια
ότι η απελευθέρωση
μπορεί να γίνει
γιατί συνέχιζε
το όνειρό του
ενώ τώρα
μετά το λόγο
κατάλαβε
ότι κάτι μπορεί
να γίνει επιτέλους
μέσω τη θάλασσας
κι όχι μόνο
μέσω της ξηράς
γιατί τα κατεχόμενα
θα ζήσουν
την ελευθερία
μέσω πλάγιας σκέψης.