Οι κλιματικές συνθήκες της Κύπρου ακόμα και τον χειμώνα δεν ήταν τίποτα.
Όμως εκείνο τον χειμώνα του 1570 ήρθε η σκληρότητα.
Ποτέ κανείς δεν είχε δει στην Αμμόχωστο τέτοιο μίσος να πλακώνει την πατρίδα.
Κι όμως δεν γονάτισε κανένας.
Κι ο καθένας έπαιζε το ρόλο του σ’ αυτή την αντεπίθεση.
Αντίξοες συνθήκες.
Κυριαρχία του χώρου.
Αλλά ο Χρόνος συνέχιζε.
Οι μαχητές περίμεναν ενισχύσεις.
Αυτό είχε συνεχώς στο νου του, όταν κοίταζε το απέραντο γαλάζιο.
Τα δεκαέξι καράβια πέρασαν.
Πέρα από την Κρήτη και την Ρόδο.
Ακόμα πιο μακριά από το Καστελλόριζο.
Είχαν μέσα τους χίλιους εξακόσιους άντρες με Διοικητή τον Manantonio Querini αλλά και το γιο του Gianantonio.
Ενώ δεν ήξεραν ότι ήταν σε μυστική αποστολή, αφού έπρεπε να ενώσει όλες τις δυνάμεις της Χριστιανοσύνης για να βυθιστεί η βαρβαρότητα.
Στις 26 Ιανουαρίου 1571 έφτασαν στην Αμμόχωστο.
Και αυτό δημιούργησε μια αλλαγή φάσης.
Οι Οθωμανοί δεν είχαν υπολογίσει αυτή την ενίσχυση, αφού έβλεπαν ότι η άμυνα του κάστρου ήταν μια χαμένη υπόθεση.
Δεν είχαν καταλάβει ότι ήταν οι νέες Θερμοπύλες που ετοίμαζαν τη νέα Σαλαμίνα.
Γιατί η υψηλή στρατηγική είχε ενεργοποιηθεί.
Κι ήταν θέμα χρόνου η μεγαλύτερη αντεπίθεση.
Όμως στο ενδιάμεσο έπρεπε να κρατήσει η Αμμόχωστος με όλα τα προβλήματα που είχε δίχως να γονατίσει.
Κι αυτό ήταν ο στόχος.
Η άμυνα έως το τέλος.
Για να γίνει ο Χρόνος σύμμαχος ιερός.
Όταν εισήλθαν μέσα στο κάστρο εξέτασε προσεχτικά σε ποια κατάσταση ήταν τα οχυρωματικά έργα και κατά πόσο είχαν αντέξει τις επιθέσεις.
Οι βομβαρδισμοί είχαν μετατρέψει πολλά σημεία της Αμμοχώστου σε ερείπια.
Όμως οι ζωντανοί συνέχιζαν να σέβονται τους νεκρούς και δίχως να κλάψουν κανένα μοιρολόι,έκλαψαν από χαρά όταν τους είδαν.
Ήταν η πρώτη του μεταχαρά στην Κύπρο.