Η Χριστιανοσύνη δεν είχε γονατίσει.
Με τη μάχη της Μάλτας το 1565 όπου είχαν ηττηθεί οι Γενίτσαροι όταν τόλμησαν ν’ αγγίξουν τα γεράκια, και τη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571, η Οθωμανική Αυτοκρατορία σταμάτησε.
Έμαθε με τον πιο σκληρό τρόπο ότι δεν θα κυριαρχούσε ποτέ στη Μεσόγειο.
Κι ας προσπάθησε να καλύψει την τεράστια ήττα της με διπλωματικό τρόπο όπως ήταν η συνήθειά της.
Επέστρεψε σε παλαιότερες τακτικές, όπου η θάλασσα δεν ήταν πια το κυρίαρχο στοιχείο.
Έτσι ο αγώνας δεν σταμάτησε στην Αμμόχωστο.
Αντιθέτως η πόλη έγινε σύμβολο αντίστασης.
Και αυτό ήταν το πρέπον.
Γιατί κανείς δεν πρέπει να γονατίζει μόνος του.
Αυτή ήταν η διδασκαλία.
Κι εκείνο το βράδυ που μίλησαν για πρώτη φορά πίνοντας Κουμανταρία και αναλύοντας μαζί την ιταλική παρτίδα γιατί είχαν διαβάσει και οι δύο το βιβλίο του Pedro Damiano, πέρασαν σε μια καινοτομία της ισπανικής προς τιμή του Ruy Lopez de Seguira.
Έτσι φάνηκε η έννοια της συμμαχίας.
Όλοι όσοι είχαν παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα ήξεραν καλύτερα από κάθε άλλο αυτά τα ανοίγματα για να προσπεράσουν τις δυσκολίες της κυριαρχίας του χώρου.
Έτσι απέδειξαν ότι ήταν με το Χρόνο.
Δίχως να ξεχάσουν την άμυνα των δύο ίππων, πήραν την ιστορική απόφαση.
Θερμοπύλες της Μεσογείου.
Σαλαμίνα της Μεσοθάλασσας.
Για να σταματήσουν τον επεκτατισμό πάνω στη θαλάσσια σκακιέρα.
Ακολουθώντας τη διαχρονική οριζόντια στρατηγική.
Αυτή που ενώνει τις μεσοθάλασσες.
Γιατί γνωρίζει εδώ και αιώνες την αξία του δυναμικού στοιχείου που προστατεύει όσους το σέβονται.
Δίχως να προσπαθούν να το κατακτήσουν, αφού ξέρουν ήδη αφού είναι λαοί θάλασσας λόγω του λαού του Χρόνου που παραμένει ελεύθερος όσο και να προσπάθησαν οι εχθροί του να τον σκλαβώσουν, γιατί είναι δώρο Ανθρωπότητας.