Πολύ συχνά θεωρούμε ότι αυτός που είναι ευτυχισμένος είναι αυτός που είναι πλήρης. Τα μαθηματικά έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα από το 1931, δεν υπάρχει πληρότητα. Είναι μάλιστα το θεώρημα της μη πληρότητας. Το άλλο που λέμε πολύ συχνά είναι ότι “εμείς είμαστε άνθρωποι και δεν είμαστε τέλειοι”. Μα δεν λέει κανένας ότι είμαστε τέλειοι, αλλά γιατί να θεωρήσουμε ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να παράγουν τελειότητα; Άρα σίγουρα ο Αρχιμήδης δεν ήταν τέλειος, αλλά ότι βρήκε το π, αυτό είναι τέλειο και δεν μπορούμε να πούμε τίποτα άλλο. Η ιδέα λοιπόν είναι όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε τίποτα, μπορούμε όμως να παράγουμε ένα έργο. Πώς; Ποιο είναι το σχήμα; Το σχήμα είναι πάρα πολύ απλό, έχει σχέση με το ψηφιδωτό. Όταν έχετε μια ψηφίδα μόνη της είναι μονόχρωμη. Όταν βάλετε πολλές ψηφίδες μονόχρωμες, όλες δημιουργούν ένα ψηφιδωτό το οποίο είναι πολύχρωμο. Άμα ρωτήσετε σε κάθε ψηφίδα ποιος έχει πολυχρωμία; Κανένας. Είναι μόνο και μόνο λόγω τοποθέτησης μέσα στον χώρο, και στο χρόνο στην συνέχεια, που δημιουργείται κάτι που είναι πολύχρωμο. Το οποίο δεν υπήρχε στην οντότητα σε επίπεδο μονάδας. Αυτό σημαίνει τι. Είναι ακριβώς όπως το έκανε και ο Leibniz όταν μίλαγε για τη μοναδολογία. Η μονάδα μερικές φορές είναι τόσο σημαντική που δεν καταλαβαίνουμε κάτι πάρα πολύ απλό, ότι μπορεί η δυάδα, η τριάδα κλπ να έχουν ιδιότητες που δεν μπορεί να έχει η μονάδα. Άρα όταν δίνουμε μεγάλη σημασία στην μονάδα και θεωρούμε ότι αυτό είναι η πανάκεια, είναι σίγουρα μερικές ιδιότητες που δεν υπάρχουν πια και δεν έχουν νόημα.