Όταν βλέπετε ένα δέντρο, πολύ συχνά υπάρχει αυτή η έκφραση «βλέπω το δέντρο, αλλά δεν βλέπω το δάσος». Ακόμα και αυτοί που λένε αυτό με το δάσος, δεν συνειδητοποιούν κάτι πολύ απλό. Το οποίο μόνο αν το σκεφτούν ορθολογικά θα καταλάβουν ότι έχει μεγάλη σημασία. Τα δάση δεν είναι δέντρα. Δηλαδή ξέρουμε, τα έχουμε μελετήσει αυτά, ότι υπάρχουν αυτό που θα λέγαμε εμείς δέντρα που είναι μαζί και νιώθει το ένα το άλλο. Ενώ εμείς, παρ’ όλο που λέμε την λέξη δάσος, θεωρούμε ότι το δάσος είναι απλώς συλλογή από δέντρα. Στην πραγματικότητα υπάρχουν δέντρα της ίδιας ποικιλίας που όταν τα μελετάτε καταλαβαίνετε ότι λειτουργούν σαν ένα δίκτυο. Κι όταν ακουμπάτε το ένα, το νιώθει το άλλο. Αυτό δεν το έχουμε συνηθίσει εμείς να το βλέπουμε. Άμα θέλετε να το φανταστείτε πρακτικά, ας πούμε παίρνετε έναν πατέρα και έναν γιο που αγαπάει ο ένας τον άλλον. Και χτυπάτε τον γιο και ρωτάτε αν πονάει ο πατέρας. Αντικειμενικά δεν χτυπάτε τον πατέρα, φαίνεται. Τότε γιατί πονάει; Πώς είναι συνδεδεμένοι; Αυτό το πράγμα το δεχόμαστε σε ανθρώπους και δεν βλέπουμε ότι λειτουργεί και σε άλλα. Στην πραγματικότητα τώρα είναι ο πατέρας και ο γιος ή είναι ένα ζευγάρι που αποτελείται από δύο κομμάτια; Εδώ, λοιπόν, το δάσος είναι μια έννοια πολύ πιο πολύπλοκη απ’ ότι νομίζουμε. Άρα δεν είναι μια συλλογή. Είναι μια οντότητα ριζικά διαφορετική και γι’ αυτό όταν κάνουνε τομές μέσα σ’ ένα δάσος είναι ένα έγκλημα, με ποια έννοια, είναι ότι κόβετε άνθρωπο στα δυο. Απλώς εσείς αποφασίσατε ότι δεν είναι άνθρωπος και βλέπετε μόνο κύτταρα.