Η φυσιολογικότητα είναι πολύ απλή. Το δάσος ζει επειδή είναι ελεύθερο, αλλιώς ξέρει ότι δεν έχει νόημα. Ενώ εδώ έχουμε ανθρώπους που ως δέντρα, λένε “και να πεθαίνει το διπλανό, εγώ να ζήσω”. Άρα όταν αυτό το δάσος συνειδητοποιήσει, όπως γίνεται και τώρα, ότι εμείς από μόνοι μας δεν κάνουμε απολύτως τίποτα, αλλά άμα είμαστε όλοι μαζί να έχουμε ακριβώς τη θέληση της συλλογικότητας, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα γιατί έτσι είναι φτιαγμένα τα δέντρα και μετά μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε εικόνα θέλει ο δημιουργός. Δεν ζητάμε κάτι το παράλογο. Δεν ζητάμε κάτι το άδικο. Μόνο διεκδικούμε δικαιώματα τα οποία ούτως ή άλλως είναι δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Γιατί αυτό που ξεχνάμε είναι ότι στην Κύπρο δεν είμαστε μόνο Κύπριοι, είμαστε άνθρωποι της Ανθρωπότητας. Γι’ αυτό υπάρχουν αυτές ο εκφράσεις, εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Γιατί ένας λαός που έχει υποστεί ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, αυτό που αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο, δεν είναι ότι έχει υποστεί αυτός ο συγκεκριμένος λαός. Αλλά αυτός ο συγκεκριμένος λαός, ανήκει σε μια οντότητα που λέγεται Ανθρωπότητα και είναι απαράδεκτο να διαπράξεις έγκλημα εναντίον του. Έχει τεράστια σημασία αυτό σε επίπεδο αξιακό. Γι’ αυτό η επιλογή είναι απλή. Έχει σχέση με την αξία. Άρα το θέμα δεν είναι να είσαι ζωντανός ή νεκρός. Το θέμα είναι να είσαι άξιος. Γι’ αυτό έχουμε αυτή την παράδοση σε μας και λέμε ότι όταν κάποιος έχει παράγει ένα έργο, όταν τον θάβουμε, λέμε απλώς “άξιος”. Άρα όλο μας το θέμα για μία θέληση συλλογικότητας, είναι αν αυτή η συλλογικότητα είναι άξια, γιατί αν δεν είναι άξια, δεν είναι καν άξια να ζήσει. Η ζωή έχει νόημα μόνο με την αξιοπρέπεια. Και αυτή η αξιοπρέπεια, έχει νόημα μόνο για την ελευθερία. Τώρα αν θεωρείτε ότι έχετε ακόμα επιλογές, είναι δικό σας θέμα. Αν θεωρείτε ότι έχετε επιλέξει, είναι δικό μας θέμα. Τότε αρχίζει το έργο.