Ο Γέροντας είχε ένα βαθμό απλότητας, πολύ δύσκολο για την κατανόηση. Άρα ο Γέροντας, αν θέλετε να χρησιμοποιήσω μια έκφραση λιγότερο ακατανόητη, ήταν απλός, σαν τον ωκεανό. Άρα, όταν ακούτε αυτήν την φράση, λέτε εφόσον έβαλε «απλός» είναι εντάξει, αλλά μετά όπως είναι σαν τον ωκεανό, τον ωκεανό μόνο απλό δεν τον βλέπεις. Γιατί είναι βάθος. Μερικές φορές εμείς στη ζωή μας είμαστε πολύ ρηχοί και είναι ακριβώς το φαινόμενο με την θάλασσα. Ξέρετε αν πάτε μερικά μέτρα κάτω από τη θάλασσα, πρώτον υπάρχει μεγάλη ησυχία. Όταν πάτε ακόμα πιο πολλά μέτρα, υπάρχει μόνο σκοτάδι. Δεν υπάρχει θύελλα κάτω. Άρα μετά είναι αν είσαι φωτισμένος δεν φοβάσαι το σκοτάδι, γιατί το φωτίζεις εσύ. Αν είσαι πολύ θορυβώδης, επειδή υπάρχει ησυχία δεν φοβάσαι, γιατί είσαι του λόγου κι όχι του θορύβου και πολύ συχνά στην κοινωνία μας, είμαστε πολύ του θορύβου. Δεν μιλάμε. Στην πραγματικότητα παράγουμε αυτόν το θόρυβο και μας δίνει την εντύπωση ότι γεμίζει η ζωή μας. Αυτό είναι που ονομάζουμε το κενό. Άρα όταν δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στην δική μας τη ζωή, προσπαθούμε να πούμε πολλά λόγια για να γεμίσουμε αυτό το κενό. Ο Γέροντας έλεγε σχετικά λίγα λόγια, ήταν πολύ επιλεγμένα. Μιλάμε, εξηγούμε τι έχουμε, το πρόβλημά μας, πώς νιώθουμε. Άρα λέμε πολλές λέξεις και μετά ο Γέροντας λέει τρεις λέξεις και λες τώρα αυτό πώς έγινε, αφού εγώ έλεγα τόσες λέξεις και περιμένεις να σου μιλάει για κάμποση ώρα που θα είναι το ανάλογο από το δικό σου. Εδώ είναι αυτό που ονομάζουμε η συμπίεση της απλότητας. Άρα όταν είναι λίγο βαθύτερο, μπορεί να είναι πιο προβληματικό για να καταλάβετε αμέσως, αλλά έχει πολύ μεγάλη σημασία το εξής γεγονός. Πολύ συχνά μιλάμε για να ακουστούμε, αλλά όχι για να ακούσουμε. Ο Γέροντας μόνο άκουγε. Άρα όταν μόνο ακούς και ξέρεις να ακούσεις και τη σιωπή των άλλων, τότε όταν θα μιλήσεις φτάνει. Με μερικές λέξεις μπαίνουν μεγάλα νοήματα, που λες τελικά οι πολλές λέξεις ενοχλούν τους ανθρώπους να σκεφτούν τα πράγματα πιο ουσιαστικά.