Όλα ξεκινάνε με το άτομο. Το άτομο είναι αυτό που μιλάει πολύ. Ας το ονομάσουμε η γλωσσοκοπάνα της ψυχής. Η ψυχή έχει να πει τρία πράγματα, αλλά δεν τολμάει να τα πει έτσι, λέει τόσα πολλά που στο τέλος λες μα τι μου είπε. Άρα το άτομο είναι αυτό που δίνει τόση μεγάλη σημασία στο «εγώ» του, που όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από τα προβλήματά του. Μετά έχει νόημα ο άνθρωπος. Αρχικά είναι το «εγώ» και μετά λέμε «εμείς». Στην πραγματικότητα το «εμείς», είναι ο πληθυντικός του «εγώ». Άρα είναι ο «εγώ», «εγώ», «εγώ» και το λέμε «εμείς». Ο άνθρωπος θα γεννηθεί όταν θα καταλάβει ότι δεν είναι μόνο το «εγώ», είναι και «ο άλλος». Άρα σε αυτήν τη διαδικασία, ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι είναι άνθρωπος, επειδή υπάρχει συνάνθρωπος. Τώρα κοιτάξτε πώς μπλέκονται τα πράγματα. Όταν ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι έχει σημασία ο άλλος, μετά αναρωτιέται πώς τον βλέπει ο άλλος και μετά καταλαβαίνει ότι ο άλλος τον βλέπει ότι είναι ο άλλος άλλος. Άρα από το «εγώ», «εμείς», περνάμε στους «άλλους» και μετά καταλαβαίνουμε ότι είμαστε οι «άλλοι άλλοι». Μετά όμως το αληθινό ερώτημα είναι το εξής: «Εγώ» ή «οι άλλοι»; Θα πείτε πώς αλλάζει αυτό. Το πράγμα είναι πολύ απλό, είναι ότι αν το «εγώ» καταλάβει ότι το πιο σημαντικό είναι οι «άλλοι», τότε είναι συνάνθρωπος. Τώρα για να καταλάβετε λίγο πιο εύκολα, αν δεν είναι τόσο γνωστό σε σας, γιατί είναι πιο σημαντικοί «οι άλλοι» από το «εγώ»; Ο λόγος είναι πολύ απλός, σκεφτείτε το σε επίπεδο Ανθρωπότητας. Άμα εξαφανιστεί το «εγώ», η Ανθρωπότητα θα ζει. Αν εξαφανιστούν «οι άλλοι», η Ανθρωπότητα θα πεθάνει.