Το άτομο γεμίζει με λόγια πολλά και θόρυβο τη ζωή του για να γεμίσει υποτίθεται αυτό το κενό. Αυτό το κενό δεν γεμίζεται, κατά συνέπεια τι γίνεται, περνάει τη ζωή του προσπαθώντας να κάνει αυτό, στο τέλος σε κάποια φάση πεθαίνει και αυτός. Και τι μένει απ’ όλο αυτό το πράγμα, είναι πολύ απλό, όταν δεν υπάρχει πια παραγωγή θορύβου, μένει μόνο και μόνο η σιωπή. Οι άνθρωποι της γνώσης, με την έννοια την ανθρώπινη, ακούν πρώτα τη σιωπή. Θα πείτε τι σημαίνει σιωπή. Ένα απλό παράδειγμα, είναι το θέμα του πόνου. Όταν έχουμε ένα τεράστιο πόνο και σίγουρα μερικοί το έχουν ζήσει με τους δικούς σας ανθρώπους που μπορεί και να έχουν φύγει ή να μην έχουν φύγει, αλλά να βασανίζονται. Μόνο η σιωπή μπορεί ν’ αποθηκεύσει τον πόνο. Και γι’ αυτό δυσκολευόμαστε τόσο πολύ, για να πούμε τρεις λέξεις στον άλλον και να καταλάβει πόσο είναι μεγάλο το πρόβλημα. Άρα αν σκεφτείτε ότι είναι πρώτα η σιωπή, θα έχετε ένα θέμα, γιατί τότε θα αντιληφθείτε ότι τελικά, είναι πρώτα η σκέψη και μετά η γλώσσα. Δηλαδή έχεις έναν πόνο, τον σκέφτεσαι, μπορεί και να σε βασανίζει και θες να το πεις στον άλλο, δεν βρίσκεις τα λόγια, βλέπετε αυτές τις εκφράσεις που έχει ο λαός μας, όταν λέμε ότι «δεν βρίσκω τα λόγια». Δεν λέμε, «δεν βρίσκω τις σκέψεις». Και ποιος δεν βρίσκει τα λόγια; Η σκέψη. Αλλά αφού δεν βρίσκει τα λόγια, σε ποιο χώρο ζει; Στη σιωπή.