Η απελευθέρωση της πόλης έγινε το 1236 με τον σταυρό στο χέρι.
Ένα ακόμα θαύμα των Αγίων.
Δεν ήταν απλώς μία αποκατάσταση της κυριαρχίας των ελεύθερων χριστιανών, αλλά η έμπρακτη επιστροφή της πίστης, γιατί οι σπάνιοι συνέχιζαν τον αγώνα έως το τέλος πέρα από κάθε όριο.
Ο Βασιλιάς δεν θέλησε να είναι παρών την ώρα της ιερής απελευθέρωσης της εκκλησίας για να είναι ο Χριστός ο μοναδικός πρωταγωνιστής. Αφού η λειτουργία είχε ως σκοπό να μετατρέψουν οι Άγιοι κάθε πέτρα της σκλαβωμένης εκκλησίας σε ιερή.
Όλοι οι δικοί μας είχαν συμφωνήσει κι έγινε στη συνέχεια η πρώτη επίσημη λειτουργία με τον λαό που είχε υποστεί τόσα δεινά, επειδή δεν είχε βγάλει τον Κύριο από τα πιστεύω του.
Κι ο καθένας έκλαιγε από συγκίνηση με το κερί στο χέρι σαν να κουβαλούσε τον ίδιο τον Τίμιο Σταυρό.
Μόνο οι Άγιοι κι ο Δάσκαλος δεν έκλαψαν.
Και ο λόγος ήταν απλός.
Δεν θα γινόταν καμία καταστροφή.
Όσο και να το ήθελαν μερικοί.
Τα στίγματα της Χριστιανοσύνης ήταν παντού ακόμα κι αν ήταν διάσπαρτα.
Και ο σεβασμός ήταν δείγμα αμισείας.
Η αγάπη ήταν πιο δυνατή από το μίσος.
Ο Χριστιανικός ναός θα ενσωμάτωνε όλα τα στοιχεία μέσα σ’ ένα ενιαίο πλαίσιο.
Δίχως ν’ αποδεχθεί την κατοχή, δεν ήθελε να ξεχάσει τίποτα.
Και όλα θα ήταν μέσα για να θυμάται κάθε Χριστιανός τι είχε υποστεί τόσους αιώνες.
Για να χτίσει το μέλλον πέρα από το παρόν που είχε λήξει.
Έτσι ο Δάσκαλος και οι Άγιοι άρχισαν τον εμπλουτισμό της εκκλησίας.
Κάθε πρόσθεση ήταν κι ένα έργο.
Πέρα από τη βαρβαρότητα, δημιουργούσαν, την ομορφιά που θα έσωζε τον κόσμο λόγω της αλήθειας που δεν ξεχνούσε.