Πάρτε την Άλωση, άρα αν θυμόμαστε πραγματικά τους έντεκα αιώνες, μάλλον θα καταλαβαίναμε ότι πρέπει να πάμε στην Κωνσταντινούπολη. Άρα η ιδέα είναι, φανταστείτε τώρα με τους δικούς σας, μερικές φορές κάποιος είναι άρρωστος, είναι χάλια είναι στο νοσοκομείο, τον βλέπετε ότι είναι χάλια και ας πούμε ότι πεθαίνει. Άμα θυμάστε απ’ όλη τη ζωή του μόνο τις τελευταίες στιγμές που ήταν χάλια, είναι σαν να τον σβήνετε. Γιατί αυτός ήταν και χαρούμενος, είχε παιδιά οικογένεια, πήγε εκεί, έζησε κάποια πράγματα κι εσείς το μόνο που θυμάστε είναι το τελευταίο. Να αναρωτηθείτε τώρα, άμα όλα αυτά που έχει κάνει ο Χριστός θυμάστε μόνο τη Σταύρωση και τη στιγμή που είναι πάνω στο σταυρό. Γιατί πάνω στο σταυρό δεν έκανε και πολύ μεγάλη διδασκαλία. Όλη η διδασκαλία του είναι όλη η ζωή του. Άρα όταν, λοιπόν, μιλάμε για το μνημόσυνο η ιδέα είναι «μην κοιτάς μόνο αυτή τη στιγμή από την οποία πέρασε». Αυτό που έχει σημασία είναι τι γίνεται μετά. Για το μετά έχουμε όλοι μας ευθύνη. Άρα αυτό είναι το μνημόσυνο.