Η πρώτη ερώτηση ήταν απλή.
Γιατί κανείς δεν έγραψε γι’ αυτό το γεγονός;
Μα ποιος θα μπορούσε ν’ απαντήσει;
Μπορεί και κανένας.
Εκτός αν ήξερε το Δάσκαλο.
Η τουλάχιστον αν είχε διαβάσει.
Κι αν το διάβαζε έπρεπε να ξέρει.
Αλλιώς δεν θα το πρόσεχε.
Ή χειρότερο ακόμα.
Δεν θα το ερμήνευε.
Αφού δεν θα το πίστευε ο ίδιος.
Κι όμως υπήρχαν αντικειμενικά στοιχεία.
Homo universalis.
Επεξεργαζόταν τα πάντα.
Όλα όσα είχε στη διάθεσή του.
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.
Η καινοτομία δεν είχε μυστικά γι’ αυτόν.
Είχε ήδη ζήσει σαράντα χρόνια.
Σαράντα χρόνια ελευθερίας.
Κι ήξερε περισσότερα από τον καθένα.
Εκτός βέβαια από τους εξερευνητές.
Γνώριζε για το τέλος του κόσμου.
Γιατί τον έζησε πριν την Άλωση.
Μελετούσε τα χειρόγραφα με συζητήσεις.
Ήθελε να ερευνήσει τα σχήματα.
Για να γίνουν νοητικά.
Κι αναζητούσε το νέο.
Κάθε σκέψη είχε την καταγραφή της.
Και τα τετράδιά του γέμιζαν με φως.
Τότε γιατί;
Ποιο ήταν το μυστικό του απόκρυφου κόσμου;