Εκείνη την εποχή όλοι έψαχναν για τις πηγές.
Ακόμα και για τα Ευαγγέλια.
Οι μεταφράσεις δεν επαρκούσαν.
Είχαν γίνει μιά παράδοση.
Δίχως αληθινό υπόβαθρο.
Κι ο καθένας προσπαθούσε να βρει.
Η αλήθεια ήθελε το γνήσιο.
Για να αγγίξει το βάθος η πίστη.
Και το γνήσιο ήθελε τις γλώσσες.
Τις ιερές.
Δεν τις γνώριζε όμως.
Και περίμενε χρόνια.
Έβλεπε τις εικόνες.
Μόνο που δεν αντιπροσώπευαν χίλιες λέξεις.
Οι πηγές ήταν για τα θεμέλια.
Και μόνο τα θεμέλια τον αφορούσαν.
Έβλεπε την θρησκεία με τρόπο διαφορετικό.
Διότι εξερευνούσε την ουσία.
Μετά την ανάγνωση ήταν η αρχή.
Με ποιόν να μιλήσει όμως;
Και γιατί;
Αφού δεν διάβαζαν καν γι’ αυτό που πίστευαν.
Μόνο που η σκέψη δεν σταματούσε.
Το ίδιο και η καταγραφή.
Τα φωτεινά τετράδια ήταν η ιστορία.
Γιατί δεν ήταν ιστορικός.
Μόνο δημιουργός ιστορίας.
Κι αν δεν το καταλάβαιναν οι σχολιαστές είναι γιατί ήταν σχολαστικοί.
Άνευ ουσίας.
Γεμάτοι δόγματα.