Με την Αναγέννηση είχε δημιουργηθεί μια γέφυρα.
Χρονική γέφυρα.
Είχε συνθέσει τον κόσμο του παρόντος με την Αρχαιότητα.
Όλοι το έλεγαν.
Όλοι το πίστευαν.
Σχεδόν όλοι.
Ο Δάσκαλος της Αναγέννησης έβλεπε ακόμα πιο μακριά.
Όχι μόνο την συνέχεια.
Ή μάλλον τη διόρθωση.
Αλλαγή διακλάδωσης.
Έβλεπε και την καινοτομία.
Η καινοτομία της παράδοσης.
Η γέφυρα δεν είχε τελειώσει.
Δεν ήταν για να σταματήσει στο παρόν.
Ήθελε ν’ αγγίξει και το μέλλον.
Όμως ποιος θα τολμούσε να κάνει τον συνδυασμό;
Η παρτίδα είχε αρχίσει εδώ και αιώνες.
Μα ποιος θα έπαιζε μαζί, το Βυζάντιο, την Αναγέννηση και τον Νέο Κόσμο;
Λες και κανείς δεν μπορούσε.
Ήταν όμως γεγονός.
Μέσα στον ίδιο αιώνα.
Δύο ημερομηνίες: 1453 και 1492.
Και τρεις εποχές.
Σχεδόν ταυτόχρονες.
Κι ο Δάσκαλος είχε αγγίξει τον κόμβο.
Πώς δεν το είχε σκεφτεί και πριν;
Αλλά δεν είχε πια σημασία.
Η ουσία ήταν άλλη.