Σιγά σιγά η ευαισθητοποίηση για την απαράδεκτη άρνηση της Γενοκτονίας, προετοιμάζεται στην πατρίδα μας. Δεν μιλάμε πια αποκλειστικά για μία και μόνο γενοκτονία, αλλά για όλες τις γενοκτονίες. Μάλιστα η τριάδα γενοκτονιών των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, μπαίνει στο λεξιλόγιο των ανθρώπων που παλεύουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Μπορεί να μη συνειδητοποιεί ο καθένας μας την αξία και τη σημασία αυτής της διαδικασίας, αλλά είναι η συνέχεια της αναγνώρισης στο πλαίσιο της διαδικασίας διόρθωσης που βασίζεται πάνω στο έργο του Lemkin. Με την πάροδο του χρόνου, ο ελληνικός λαός κάνει την υπέρβαση και δεν εξετάζει μόνο και μόνο την ιστορία του και τα δεινά που έχει περάσει. Τώρα ασχολείται επί του πρακτέου με τις γενοκτονίες και των άλλων συνανθρώπων που συνεχίζουν να υποφέρουν, γιατί τους βρίζουν με το έγκλημα ειρήνης που διαπράττουν αυτοί που δεν αναγνωρίζουν κανένα. Όλοι οι αγωνιστές της ελευθερίας και της μνήμης συντονίζονται σε μία κοινή προσπάθεια, για να υπάρχει μία δικαιοσύνη για τους αθώους, για τα θύματα που δεν μπορούν να αμυνθούν γιατί γενοκτονήθηκαν, για να μην υπάρχουν. Οι γενοκτόνοι δεν θέλουν να υπάρχει μέλλον και φοβούνται τις αναγνωρίσεις, γιατί ξέρουν καλά ότι με αυτόν τον τρόπο η Ανθρωπότητα δεν ξεχνά κι αρχίζει να αμύνεται για να μη συμβεί και πάλι μετά από χρόνια. Έχει λοιπόν σημασία να επιμένουμε όλοι μας για το θέμα της ποινικοποίησης της άρνησης των γενοκτονιών. Διότι δεν είναι μόνο λόγω νομοθεσίας που αγωνιζόμαστε, αλλά λόγω ηθικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο ρόλος μας είναι απλός πρέπει να είμαστε δίκαιοι, για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας, προστατεύοντας τους αθώους. Έτσι αυτός ο αγώνας είναι ένας τρόπος για όλους μας να πάρουμε μία θέση ως άνθρωποι και συνάνθρωποι δίχως να φοβηθούμε τους γενοκτόνους και αυτούς που δεν σέβονται τα θύματα.