Το διαμέρισμα των τρομοκρατών. Ένα βράδυ.
Η αυλαία σηκώνεται μεσ’ τη σιωπή. Η Dora κι ο Kaliayev είναι στη σκηνή, ακίνητοι. Καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι, κρατιούνται από τα χέρια, φωτισμένοι με κερί.

Kaliayev, σκεπτικός
Ακόμη τους βλέπω. Κάθε βράδυ…

Dora
Ήταν εδώ, όλοι μαζί. Όλοι οι εργάτες της Αγίας Πετρούπολης.

Kaliayev, σκοτεινός
Ενωμένοι μες την οδύνη της αθλιότητας, εφοδιασμένοι με την απλότητα της καλοσύνης, στερημένοι τα πάντα.

Dora, το βλέμμα στο πουθενά.
Με τις γυναίκες και τα παιδιά τους αντάμα, με οδηγό τον παπα-Capone, κρατώντας πανώ, εικόνες και πορτραίτα της αυτοκρατορικής οικογένειας.

Kaliayev
Συνδυάζοντας τα ασυμβίβαστα, πραγματοποιώντας τα αδιανόητα· όπως το έκανε πάντοτε ο λαός μας.

Dora
Παρουσιάστηκαν στα Χειμερινά Ανάκτορα για να παραδώσουν ένα αίτημα στον «πατέρα τσάρο»…

Kaliayev, συνεχίζοντας τη φράση και αλλάζοντας τον τόνο
… με την αθωότητα της παιδικότητας. Χρόνος. Τότε οι στρατιώτες του θανάτου έσβησαν αυτή τη φλόγα της ανθρωπότητας.

Dora, συγκινημένη
Σκότωσαν εκατοντάδες από τούτες τις φτωχές ψυχές.

Kaliayev
Τι μπορούμε να κάνουμε;

Dora, αποφασισμένη
Να υποφέρουμε μαζί τους.

Kaliayev
Μα τι μπορεί να κάνει η συμπόνια μπροστά στο έγκλημα;

Dora
Ήμασταν άοπλοι, ανήμποροι μπροστά στη μοίρα.

Kaliayev
Θα ’θελα να σκεπάσω με το σώμα μου τούτο το πληγωμένο χιόνι.

Dora, κρύβοντας τα μάτια
Θέ μου, όλο αυτό το αίμα!

Kaliayev
Ένας κόκκινος ήλιος πεσμένος στο χώμα.

Dora
Μα τι μπορούμε να κάνουμε;

Kaliayev, πυρετώδης
Να πεθάνουμε γι’ αυτούς!

Σιωπή.