Η βαρβαρότητα προσπαθούσε να κρατήσει τα πάντα υπό τον έλεγχό της.
Όμως αυτός ο ζυγός ήταν απαράδεκτος.
Έτσι όταν άρχισε ο πόλεμος με την Αυστρία το 1683, η Βενετία βρήκε την ευκαιρία για την αντεπίθεση.
Η σκακιέρα είχε αλλάξει και πάλι.
Ήταν πια καθαρά μεσογειακή.
Και ο Morosini με τον Δάσκαλο θα χτυπούσαν κάθε θεμέλιο της Υψηλής Πύλης δίχως συμβιβασμούς.
Άρχισαν το τέλος της Αυτοκρατορίας.
Η πρώτη κίνηση έγινε στη Λευκάδα το 1685 για να προετοιμάσουν τις επόμενες στην Κορώνη και στη Μάνη το 1685. Στη συνέχεια με τη βοήθεια του Σουηδού Otto Wilhelm του Königsmark την επόμενη χρονιά καταλαμβάνουν την Πύλο, τη Μεθώνη, το Άργος και το Ναύπλιο. Η βαρβαρότητα δεν άντεξε αυτόν τον μικρό πόλεμο.
Έτσι απελευθέρωσαν όλη την Πελοπόννησο γιατί δεν είχαν ξεχάσει το πρώτο χτύπημα.
Χρησιμοποιώντας διαχρονικά νοητικά σχήματα, κάθε βήμα τους ήταν και μια πράξη αδιανόητου.
Κανείς δεν ήξερε πώς τα κατάφερναν με τέτοιους εχθρούς.
Κι όμως όλοι έβλεπαν την αποτελεσματικότητα της αποστολής τους.
Η υπερχορδή δεν είχε σπάσει.
Συνέχισαν στην Πάτρα, στη Ναύπακτο, στην Κόρινθο και στην Αθήνα.
Τότε, χτυπήθηκε ο Παρθενώνας.
Οι βάρβαροι είχαν βάλει μέσα του τα πυρομαχικά τους.
Δάκρυσαν οι δικοί μας, αλλά δεν σταμάτησαν.
Εξάντλησαν όλα τα όρια της Αυτοκρατορίας.
Έτσι ξεπέρασαν την ουτοπία.
Και τότε η Βενετία πήρε την απόφαση, να χαράξει πάνω σε μπρούτζο του αγάλματος του Morosini, πράγμα που δεν είχε γίνει ποτέ στο παρελθόν για το μέλλον της ιστορίας, το 1687:
«Francisco Mauroceno Peloponesiaco, adhuc vivendi, Senatus.».