Ο εχθρός δεν ήταν ο θάνατος.
Ο θάνατος ήταν μόνο η αρχή.
Αυτό ήταν δεδομένο πια.
Το θέμα ήταν η συνέχεια και αυτό ήθελε προετοιμασία.
Οι μαθητές ήταν μπροστά στις σκακιέρες.
Νόμιζαν ότι θα έπαιζαν σκάκι.
Ήταν όλοι από την ίδια πλευρά.
Ο καθένας είχε τη σκακιέρα του.
Θεώρησαν ότι ο στόχος ήταν να κερδίσουν το Δάσκαλο.
Στην αρχή γελούσαν μεταξύ τους.
Μα ο Δάσκαλος δεν τους είπε τίποτα.
Έπαιξε την πρώτη κίνηση πάνω σε κάθε σκακιέρα.
Έτσι άρχισε το πρώτο μάθημα αντοχής με το Χρόνο.
Κάθε φορά που τελείωνε μια παρτίδα έβαζε το μαθητή να ξαναστήσει τα κομμάτια και τα πιόνια.
Αυτή η διαδικασία τελείωσε όταν έχασε ο τελευταίος μαθητής.
Νοητική επανάληψη.
Οι μαθητές κατάλαβαν ότι ο στόχος ήταν άλλος.
Δεν είχε καμιά σημασία για το Δάσκαλο αν έχαναν αλλά με ποιο τρόπο και πόσο σύντομα.
Έπρεπε ν’ αντέξουν όσο περισσότερο γινόταν.
Ο στόχος δεν ήταν η νίκη.
Διότι δεν έπαιζαν σκάκι.
Έπαιζαν πάνω στις σκακιέρες.
Δεν ήταν λοιπόν αγώνας αλλά μόνο και μόνο προετοιμασία.
Ο Δάσκαλος δεν έπαιζε ποτέ με τους μαθητές του.
Τους έδειχνε στρατηγικές.
Τους μάθαινε ανθεκτικότητα.
Για να παλέψουν μαζί την ώρα της ανάγκης.
Όταν το κατάλαβαν οι μαθητές άρχισαν να παίζουν διαφορετικά και τους δίδαξε άλλα συστήματα.
Για να μπορέσουν ν’ αντιμετωπίσουν το σύστημα όταν θα προσπαθούσε να τους εξοντώσει με τη χειραγώγησή του.
Όταν έπαιζαν μια κίνηση μετά κοίταζαν αν χαμογελούσε ο Δάσκαλος κι αν το έκανε ήξεραν ότι είχαν πετύχει μια πράξη.
Σιγά σιγά με την ταχύτητα του Χρόνου τους έβαλε να παίξουν πάνω σε άλλες σκακιέρες πιο πολύπλοκες με διαφορετικές δομές ενώ οι κανόνες των κινήσεων των κομματιών και των πιονιών δεν είχαν αλλάξει.
Μ’ αυτό τον τρόπο ανακάλυψαν τις νοητικές πολεμικές τέχνες που θα τους επέτρεπαν ν’ αντισταθούν και να νικήσουν μαζί του τα όργανα της βαρβαρότητας.