Πολλοί νόμιζαν ότι η σχετικότητα είχε ξεκαθαρίσει τα πάντα για το χρόνο.
Ενώ η ειδική ήταν αρχικά ένας άλλος μετασχηματισμός για να συνθέσει αντιφατικές συνθήκες της μηχανικής και του ηλεκτρομαγνητισμού, στην πραγματικότητα ήταν η πρώτη εισαγωγή ενός χρόνου ενσωματωμένου μέσα σε μια φανταστική διάσταση. Και αυτή επιτρέπει την ερμηνεία της περιστροφής σε αυτό το πλαίσιο για να βρεθεί η εξήγηση της συστολής του μήκους, όμως οι μαθητές άρχισαν να βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα. Κι όταν ο Δάσκαλος τους εξήγησε τα θεμελιακά στοιχεία της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας, τους αποκάλυψε την ύπαρξη του σύμπαντος του Gödel που επέτρεπε τις χρονικές κλειστές καμπύλες. Ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζαν ένα τέτοιο μοντέλο και μάλιστα ως λύση μιας κλασικής θεωρίας. Τότε αντιλήφθηκαν ότι ο γραμμικός Χρόνος ήταν απλώς μια πρώτη προσέγγιση του θέματος.
Βέβαια δεν περίμεναν ποτέ να ζήσουν εκτός γραμμικού πλαισίου.
Και αυτό ήταν μια αποκάλυψη.
Νοητικό σοκ.
Δεν ήταν πια θεωρητικό το πλαίσιο.
Υπήρχαν λοιπόν εφαρμογές.
Και αυτές είχαν επηρεάσει τις εξελίξεις της ιστορίας.
Γιατί όμως να μην ειπωθεί και αλλού;
Γιατί το γραμμικό μοντέλο κυριαρχούσε;
Η απάντηση ήταν απλή.
Οι κοινωνίες εξέταζαν μόνο το χώρο γιατί εκεί ήθελαν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους και ο Χρόνος ήταν ένας εχθρός γι’ αυτές, αφού ήθελαν αιώνιο παρόν.
Δεν ήθελαν το παρελθόν για να σκοτώσουν την ιστορία.
Δεν ήθελαν το μέλλον για να μην γεννηθεί.
Έτσι μόνο οι Δάσκαλοι και οι μαθητές τους μελετούσαν το Χρόνο.
Οι πρώτοι ήξεραν ότι είναι μαζί τους.
Και οι δεύτεροι προσπαθούσαν να είχαν μαζί του αν δεν έπεφταν στις παγίδες του παρόντος.
Νέα διακλάδωση.
Τα γεγονότα ήταν και φαινόμενα που είχαν δημιουργηθεί.
Και τώρα μάθαιναν τους τελεστές.
Δίχως το έργο μερικά γεγονότα δεν θα υπήρχαν λοιπόν.
Αυτό ήταν μια νέα πραγματικότητα για τους μαθητές.
Τα φαινόμενα δημιουργούσαν.
Αν ήταν επινοήσεις και μόνο.