Με τα σύνολα μερικής διάταξης άρχισαν να μελετούν τα αιτιοκρατικά χρονικά μοντέλα. Η πρώτη αλλαγή ήταν η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας γιατί ξεπερνούσε τα όρια της κλασικής λόγω της πεπερασμένης ταχύτητας του φωτός. Όταν άρχισαν όμως την απαρίθμηση κατάλαβαν ότι το πρόβλημα του χαρακτηρισμού του χωροχρόνου δεν ήταν χωρίς επέμβαση της βαρύτητας.
Πάντως το βήμα είχε γίνει.
Από την θεωρία σχέσεων είχαν περάσει στη θεωρία συνόλων μερικής διάταξης.
Και η φύση του χρόνου συνέχιζε να τους ξαφνιάζει.
Δεν ήταν τυχαίο που η θεωρία είχε ουσία.
Κι όταν ανακάλυψαν τις πρώτες τιμές ο κόσμος τους άλλαξε και πάλι.
Οι μαθητές δεν μάθαιναν μόνο όλο και περισσότερα.
Τότε ξύπνησαν μερικοί από αυτούς.
Είχαν περάσει στο επόμενο στάδιο.
Κι αυτές οι γνώσεις ήταν πια θεμελιακά στοιχεία για τους μαχητές.
Λειτουργούσαν καταλυτικά για την αντίσταση εναντίον του συστήματος που ήθελε να είναι όλα γραμμικά.
Έτσι κατάλαβαν τι σήμαινε το νοητικό σχήμα: ο Χρόνος είναι χώρος αντίστασης.
Και η χρονοστρατηγική απέκτησε ένα άλλο νόημα γι’ αυτούς.
Αναγνώριζαν πια την αξία της όχι μόνο για την ανάλυση του παρελθόντος αλλά και για τη σύνθεση του μέλλοντος.
Δεν ήταν λοιπόν μόνο ένα εργαλείο αλλά ένας τρόπος σκέψης.
Με αυτόν τον ιδιόμορφο τρόπο προσέγγισαν τα βασικά στοιχεία για την κατανόηση των πολλαπλών πολιορκιών.
Δεν ήταν πια ξεχωριστές κι ανεξάρτητες μάχες αλλά διαφορετικές μορφές των ίδιων νοητικών σχημάτων.
Κι ενώ ο ρόλος τους αρχικά ήταν καθαρά θεωρητικός γιατί βοηθούσαν τη βοήθεια, με αυτή την προσέγγιση έβλεπαν ότι το μονοπάτι του φωτός είχε μόλις αρχίσει γι αυτούς.
Και από εδώ και πέρα έπρεπε να επιλέξουν αν θα ήταν μαχητές ή μελετητές, αν θα συμμετείχαν στη δημιουργία της ιστορίας ή θα ξεναγούσαν αγνώστους δίχως γνώσεις για αυτό το σύμπαν.
Δεν είχαν πια σκακιέρες μπροστά τους αλλά πολλαπλές πραγματικότητες που περίμεναν την επιλογή τους.
Και μόνο μία θα δημιουργούσε την ομάδα κρούσης.
Τα σπασμένα σπαθιά δεν ήταν μύθος.