Είναι σίγουρα μια ανορθόδοξη προσέγγιση να εξετάζουμε τον Ελληνισμό ως μαλάκιον της Γενικής θεωρίας της Σχετικότητας του Einstein και σίγουρα δεν είναι το μόνο μοντέλο, αφού θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και άλλα όπως η έννοια του τριπλού σημείου επαφής των δυναμικών συστημάτων μέσω της έννοιας της βαλκανοποίησης ή του παράξενου ελκυστή της μορφοκλασματικής ανάλυσης. Σε κάθε περίπτωση το μαλάκιον είναι ένα ανθεκτικό σημείο αναφοράς όταν τα πράγματα δεν είναι γραμμικά. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να φανταστούμε την ιστορία ως το ανάλογο της βαρύτητας στη Γενική θεωρία και αυτή να είναι το θεμελιακό στοιχείο που τροποποιεί τους χάρτες, όπως η βαρύτητα παραμορφώνει τα συστήματα αναφοράς του Γαλιλαίου. Επίσης γνωρίζουμε ήδη την αλλαγή που προκαλεί η Ειδική θεωρία της Σχετικότητας με την εισαγωγή των μετασχηματιστών του Lorenz. Έτσι πρέπει να σκεφτούμε ότι λόγω σπανιότητας ο Ελληνισμός δεν μετασχηματίζεται γραμμικά και με ομαλό τρόπο. Κι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του παραδείγματα, επειδή είναι και το πιο μακρόχρονο, είναι το βυζαντινό. Μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο είμαστε ήδη υποχρεωμένοι να εισάγουμε την έννοια του μαλάκιου, αφού μόνο και μόνο το εμβαδόν και το σχήμα της επιφανείας σε συνάρτηση με το χρόνο και την εξέλιξή του είναι πολύπλοκα. Το Βυζάντιο, που διαρκεί έντεκα αιώνες, δεν μπορεί να εξεταστεί μόνο ανά έτος και είναι δύσκολο να συγκρίνουμε στο ίδιο πεδίο όλα τα σχήματα που παίρνει σε βάθος χρόνου. Έτσι το μαλάκιον της Γενικής θεωρίας της Σχετικότητας, που είναι ικανό να εφαρμοστεί πάνω στην καμπυλότητα του χωροχρόνου και να δώσει ένα σύστημα αναφοράς δίχως καθετότητα, δημιουργεί μια εικόνα ανάλογη όταν το ενσωματώνουμε μέσα στην ιστορία για να υπάρξει ένα ενιαίο σύστημα αναφοράς σε διαχρονικό επίπεδο, γιατί η γεωμετρική και μόνο έννοια του εμβαδού και της επιφάνειας μεταλλάσσεται τόσο πολύ στο χωρικό διάστημα που δυσκολεύει τον εντοπισμό της συνέχειας. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούν μερικοί ανά τους αιώνες να χρησιμοποιήσουν τέτοιου τύπου επιχειρήματα για να μην υπάρχει το μέτωπό μας. Το μαλάκιον, όμως, ενσωματώνει εξαρχής τις δομές του χρόνου και παραμένει το ίδιο ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πια κάθετες. Έτσι ο Ελληνισμός, που λειτουργεί μόνο με διαχρονικές αξίες κι όχι συγχρονικές αρχές, είναι μια μαλακή οντότητα, που έχει όμως ανθεκτικότητα, αφού προσαρμόζεται μέσα στην ιστορία και δεν εκφυλίζεται. Έτσι γίνεται και με το μαλάκιον. Κατά συνέπεια, η χρήση ενός ισομορφισμού του τύπου Sidis μας επιτρέπει να θεωρήσουμε τον Ελληνισμό όχι μόνο ως ένα δώρο του Χρόνου στην Ανθρωπότητα, αλλά και ως ένα μαλάκιον της ιστορίας που εξηγεί και τον διαχρονικό του χαρακτήρα.