Ξύλινοι άνθρωποι
λαξευμένοι με τη μνήμη
των Αβοριγινών
σ’ ένα δάσος ανθρώπινο
όπου το ξύλο
αντιπροσωπεύει
τους νεκρούς που ζουν
για να βοηθήσουν
τους ζωντανούς
που δεν ξέρουν
ακόμα για το θάνατο
κι αναρωτιούνται
πόσο οι κορμοί
των δέντρων
έχουν ζωή
μέσα τους
για να δείξουν
το έργο
ως άνθρωποι
του μέλλοντος
που ανήκουν
στο παρελθόν.