Συνέχισε το έργο της παράδοσης για να δημιουργήσει το ανθρώπινο δάσος.
Και τα κορμιά των δέντρων απέκτησαν ψυχή.
Το καθένα είχε την ιστορία του.
Και μαζί έλεγαν για τα γεγονότα του παρελθόντος.
Αυτά που όλοι οι άλλοι είχαν ξεχάσει.
Κι έτσι όπως ήταν όλα όρθια καρφωμένα μέσα στη γη, έδειχναν τον ουρανό.
Και δεν εμπόδιζαν το βλέμμα των συνανθρώπων τους.
Είχαν τη μεγαλοσύνη της προσφοράς που δίνει δίχως να περιμένει.
Διότι ο σκοπός δεν ήταν να πάρουν αλλά ν’ αφήσουν.
Αυτά ήταν η κληρονομιά τους.
Και η έννοια της συνέχειας.
Περπάτησε ανάμεσα τους κι ένιωσε την πνοή του πνεύματος.
Ήταν μεγάλα τα δέντρα κι είχαν χρώματα σαν τους δικούς του.
Αφού τα εξέτασε όλα βγήκε από τον χώρο τους.
Ήθελε να δει πώς φαίνονται μέσα στον Χρόνο.
Όταν ένα εξωτερικό βλέμμα έβλεπε τον εσωτερικό τους κόσμο.
Είχαν την καθετότητα της ομορφιάς.
Δίχως τεχνάσματα.
Γιατί ήταν στρατηγήματα.
Κάθε κορμός ήταν κι ένα βιβλίο.
Σαν τους σοφούς που όταν πεθαίνουν, κλείνει μια βιβλιοθήκη.
Ήταν η πρώτη φορά που τους θαύμαζε μαζί.
Τα κορμιά των δέντρων δεν ήταν μόνο έργο γλυπτικής.
Ήταν και η διαχρονική παρουσία ενός λαού.
Ήταν η μνημοσύνη, η ανθρώπινη μέσα στη φύση.
Ήταν το άλλο κομμάτι της Ανθρωπότητας.
Και αυτό βρισκόταν στον νέο κόσμο.
Στον άλλον.
Εκεί όπου ο ήλιος ήταν δίχρωμος λόγω δικαιοσύνης.
Τότε γεννήθηκε μια νέα γραφή.
Μια ιστορία που είχε ξεχαστεί από όλους.
Εκτός από τον δίκαιο της Ανθρωπότητας.