Η τριπλή Αοζική προσέγγιση της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Κύπρου που έχουν ένα κοινό τριπλό σημείο επαφής λόγω της ΑΟΖ τους, είναι πλέον μια πραγματικότητα. Διότι δεν μιλούμε πια μόνο και μόνο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ της Αιγύπτου και της Κύπρου του 2003. Τώρα υπάρχει μια ενισχυμένη απόφαση από τις δύο πλευρές, η οποία εφοδιάζεται πρακτικά και από την παρουσία της Ελλάδος που διαθέτει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου, η οποία αποτελεί και πέρασμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι στην Ανατολική Μεσόγειο δεν υπάρχει μόνο η συμμαχία Ελλάδα, Ισραήλ και Κύπρος αλλά και η συναίνεση της Κύπρου με το Λίβανο και τώρα η τριπλή προσέγγιση. Αν εξετάσουμε λοιπόν όλα αυτά τα δεδομένα μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τουλάχιστον όταν έχουμε τοποστρατηγική σκέψη ότι πρόκειται για μια ακολουθία πράξεων που δημιουργεί ένα στρατηγικό μείγμα πάνω στη ραχοκοκκαλιά της οριζόντιας διαχρονικής στρατηγικής που πολεμά, σε χρονοστρατηγικό επίπεδο, ενάντια στη βαρβαρότητα που προσπαθεί να αφανίσει τα νοητικά σχήματα της Μεσογείου θάλασσας γιατί πολύ απλά δεν την συμφέρουν. Ξεχνά όμως ότι η θάλασσα βρίσκεται σε ευρωπαϊκό πλαίσιο εδώ και αιώνες και τώρα μετά το 2004 σε πλαίσιο Ευρωπαϊκής Ένωσης που θέλει λόγω ενεργειακής ασφάλειας να αναπτυχθούν οι αυτόχθονες πηγές ενέργειας μέσα στο χώρο της, έτσι ώστε να μειωθούν δραματικά όλα τα έξοδα που αφορούν τις εισαγωγές από τρίτες χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε όλοι πια ότι οι ειδικοί με τις φοβίες τους είναι αναγκασμένοι να παραδεχθούν ότι δεν κατέχουν το αντικείμενο της ΑΟΖ, διότι σ’ ένα παίγνιο μη μηδενικού αθροίσματος οι ατομικές στρατηγικές που είναι ατομικιστικές δεν ισχύουν πια και λειτουργεί η συλλογικότητα και η ομαδικότητα που χρησιμοποιούν άλλα στρατηγήματα.