Όταν εξετάζουμε το νέο 10-Ευρώ βλέπουμε ότι ακολουθεί την φυσιολογική πορεία του 5-Ευρώ, με άλλα λόγια γίνεται ένα χαρτονόμισμα όλο και πιο ιστορικό με την έννοια της αφαιρετικότητας, αφού τα κτήρια που απεικονίζει δεν υπάρχουν πουθενά, ενώ έχουν όλα τους ένα ξεκάθαρο ευρωπαϊκό ύφος. Με αυτήν την έννοια το 10-Ευρώ ακολουθεί μια στρατηγική του Χρόνου, αφού ενσωματώνει και χώρες που δεν υπήρχαν στην προηγούμενη εκδοχή. Έτσι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αντιληφθούμε ότι ενώ οι περισσότεροι θεωρούν ότι το Ευρώ είναι απλώς και μόνο ένα οικονομικό στοιχείο, λέει περισσότερα μέσω της ιστορίας και της στρατηγικής. Κι ενώ χρησιμοποιεί επίσημα το παρελθόν που έγινε και που υπάρχει, θέτει πιο διευκρινιστικά και το θρησκευτικό πλαίσιο μέσω των δώδεκα αστεριών που αντιπροσωπεύουν τους δώδεκα Αποστόλους του Χριστού. Με αυτά τα νοητικά σχήματα το Ευρώ ακολουθεί στην ουσία μια χρονοστρατηγική προσέγγιση κι όχι μόνο μια στρατηγική μιας υπερδομής που δεν έχει καμιά ιστορική υπόσταση. Αντιθέτως, με την νέα εκδοχή του Ευρώ δεν βλέπουμε μόνο την εισαγωγή της τεχνολογικής εξέλιξης, αλλά και τη θεμελίωση του ευρωπαϊκού ιστορικού υπόβαθρου, που δεν ξεχνά τίποτα από το παρελθόν την ώρα που δημιουργεί το μέλλον. Συνεπώς, με τις νέες εντάξεις και στην Ευρωζώνη ο πυρήνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται όλο και πιο ευρωπαϊκός. Επί της ουσίας όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται η ιστορική Ευρώπη μέσω μιας ηπειρωτικής Χρονοστρατηγικής. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να φανταστούμε ότι η εξέλιξή της θα ονομαστεί στο μέλλον απλώς Ευρώπη. Ουσιαστικά αν εξετάσουμε εξαρχής τα χρονοστρατηγικά δεδομένα θα κατανοήσουμε ότι μια καθαρά οικονομική επινόηση δεν θα άρχιζε με μια συμφωνία που αφορά τον άνθρακα και τον χάλυβα, ενώ μια στρατηγική θα είχε ως προαπαιτούμενο να εξασφαλίσει αυτό το πλαίσιο για τη μελλοντική της εξέλιξη. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να δούμε ότι με αυτές τις δομικές αλλαγές η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται όλο και πιο ανθεκτική, γιατί δεν εξετάζει μόνο και μόνο την οικονομική διάσταση ενός χαρτονομίσματος, αφού είναι πια και ιστορικό σύμβολό της.