Στον τομέα της διδασκαλίας υπάρχει ένα θέμα που είναι βασικό και εκφράζεται απλά με τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των ρημάτων «ακολουθώ» και «παρακολουθώ». Ενώ η διαφορά είναι τόσο σημαντική όσο η διαφορά που υπάρχει μεταξύ των ρημάτων «κοιτάζω» και «βλέπω». Κι όμως η διαφοροποίηση γίνεται μόνο στην παιδεία κι όχι στην εκπαίδευση, η οποία θεωρεί ότι ουσιαστικά αν ο μαθητής ακολουθεί και αναπαράγει τη γνώση αυτό επαρκεί. Ενώ η πραγματικότητα της διδασκαλίας εξετάζει το θέμα εντελώς διαφορετικά. Ο Δάσκαλος δεν καθοδηγεί απλώς τον μαθητή για να κάνει ακριβώς αυτό που θέλει, αλλά για να εξηγήσει τις δυσκολίες που αποτελούν τα γνωστικά εμπόδια για την επίτευξη του στόχου που επέλεξε ο μαθητής, αφού έχει επιλεχθεί μεταστρατηγικά από το δίπολο Δάσκαλος-μαθητής. Έτσι στην αρχή λειτουργεί σε πρακτικό επίπεδο ο Μέντορας και ο Τηλέμαχος. Σε αυτό το πρώτο στάδιο γίνεται η πρώτη διαφοροποίηση, αφού οι δυο δεν είναι ο ένας πίσω από τον άλλον, αλλά συμβαδίζουν προς τον ίδιο στόχο μέσω ενός στρατηγικού μείγματος που δεν είναι γραμμικό. Στη συνέχεια ο μαθητής λειτουργεί τοποστρατηγικά, αφού δίνει πια σημασία στη σχέση των πραγμάτων και ο Δάσκαλος χρονοστρατηγικά, αφού αρχικά χάνει χρόνο για να επενδύσει στη διδασκαλία. Και μαζί, μετά τη θεωρία σχέσεων, εφαρμόζουν τα νοητικά σχήματα της θεωρίας δεσμών για να γίνει ταυτόχρονα η απελευθέρωση με την κατανόηση της επινόησης. Σε αυτό το στάδιο ο μαθητής παρακολουθεί και δεν ακολουθεί απλώς, διότι έχει τη δυνατότητα να σκεφτεί πώς λειτουργεί η σκέψη και μετά σκέφτεται ο ίδιος πώς σκέφτεται κι αντιλαμβάνεται ότι ο Δάσκαλος είναι μαζί του ακόμα κι αν είναι μακριά, διότι δημιουργεί μια γέφυρα συνεννόησης που επιτρέπει στον μαθητή να περάσει και από το αδιανόητο για να καταλάβει το βάθος του προβλήματος μέσω των θεμελίων που ανέδειξε η διδασκαλία που παρακολούθησε. Έτσι έχουμε ένα ανοιχτό μάθημα που δεν εγκλωβίζει τον μαθητή σ’ ένα δογματικό σύστημα, όπως γίνεται στην εκπαίδευση που κοιτάζει μόνο την αποτελεσματικότητα της μάζας κι όχι την ανθεκτικότητα της ενέργειας.