Τα πράγματα δεν είχαν αρχίσει με αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον χρονολογικά. Και η λευκή βασίλισσα δίπλα στον ωκεανό είχε παίξει το ρόλο της. Δεν ήταν η τρίτη επαφή αλλά η επαφή τρίτου τύπου. Η ίδια η δομή της ως τομές της σφαίρας ήταν η αρχή της ενεργοποίησης. Διότι ακόμα κι αν υπήρχαν υποδομές, η υπερδομή δεν μπορούσε να εμφανιστεί δίχως δομή. Και αυτή ήταν απλή σαν μια αναφορά στον Αρχιμήδη και στους υπολογισμούς του. Το ανάπτυγμα των τομών της δεν ήταν απλώς ένα αρχιτεκτονικό οικοδόμημα αλλά ο συνδυασμός της αφαιρετικής σκέψης με την θεωρία Δεσμών. Όταν κανείς θαύμαζε τη δομή της όπερας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ακολουθούσε ένα νοητικό σχήμα κρυμμένο πέρα από το πεντάγραμμο της αόρατης παρτιτούρας κι όμως τα μαθηματικά της ήταν ήδη ορατά σε όλους δίχως εξαίρεση. Έτσι η μουσική της σιωπής είχε αρχίσει την κωδικοποίηση μέσω της υλοποίησης του χωροχρόνου. Ήταν σίγουρα δύσκολο να έχει κανείς μια σφαιρική άποψη αλλά ήταν κι ο μοναδικός τρόπος κατανόησης της επινόησης. Η λευκή βασίλισσα είχε τοποθετηθείστην άκρη της σκακιέρας για να υποδείξει ότι βρισκόταν στην αρχική της θέση. Αυτό το κομμάτι είχε δημιουργήσει τον πρώτο δεσμό με τα άλλα δύο αφού είχε γεννηθεί μεταξύ του ίππου και του πύργου. Ο πρώτος δεσμός είχε ολοκληρωθεί με το βλέμμα του όταν αντίκρισε το μπρούντζινο σχέδιο και το άγγιξε με το χέρι του για να ενεργοποιήσει τη θεωρία των σχέσεων. Τότε γεννήθηκε η υπερχορδή με αυτή την διακλάδωση των πολλαπλών κόσμων. Ήταν σαν να είχε γίνει η πρώτη επιστροφή πριν την εκκίνηση. Η τρίτη επαφή είχε αλλάξει τα δεδομένα του χωροχρόνου λες και αυτός έμοιαζε με το σύμπαν του Gödel αφού έβλεπε πια τις κλειστές καμπύλες του χρόνου. Κι έτσι εμφανίστηκε για πρώτη φορά το boomerang που είχε πετάξει πριν το μετά.