Ο καθεδρικός ναός δεν φαινόταν ψηλός ανάμεσα σε όλα αυτά τα κομμάτια και τα πιόνια. Ήταν όμως μεγάλος και αυτό επαρκούσε στο Δάσκαλο για ν’ αναγνωρίσει το βασιλιά αφού είχε τον απαραίτητο σταυρό κι είχε μαζί του το βάθος του χρόνου. Δεν έπαιζε παρά μόνο διαχρονικά, αφού ακόμα και η δημιουργία του είχε διασχίσει τους αιώνες για να συνδυάσει την πέτρα της άμμου με τους πύργους του ατσαλιού. Είχε μια χρονοστρατηγική σχέση που επηρέαζε και την τοποστρατηγική σκακιέρα. Ήταν το πιο αργό κομμάτι αλλά ταυτόχρονα και το πιο ουσιαστικό αφού η ύπαρξή του ήταν η προϋπόθεση για τις ζωές των άλλων. Το παράδοξο που έβλεπε από τα παράθυρα του πύργου ήταν ότι η μετέωρη πορεία επέτρεπε την εξέταση του παρελθόντος μέσω μιας δομής του μέλλοντος κι εκεί πάνω βρισκόταν το πρώτο boomerang. Λες και τον περίμενε για να πετάξει και να επιστρέψει προχωρώντας πάνω στην κλειστή καμπύλη για να δημιουργήσει την αρχή της πολυκυκλικότητας όταν όλοι οι άλλοι έβλεπαν μόνο μια επιστροφή στην περιστροφή του. Μελέτησε την τοποθέτηση της σκακιέρας δίπλα στον ωκεανό κι αντιλήφθηκε ότι ήταν μια προετοιμασία για το ταξίδι στο διάστημα. Δεν ήταν λοιπόν μια απλή απογείωση αλλά ένα άνοιγμα στο σύμπαν πέρα από τα συμβατικά όρια. Εκεί έγινε η δεύτερη διακλάδωση πάνω από τα σύννεφα του καιρού και της καθημερινότητας, αφού ο Χρόνος ήταν μαζί του κι είχε κάνει την ίδια επιλογή. Πάνω από τα σύννεφα ο κόσμος ήταν διαφορετικός και μπορούσε κανείς να μην ενοχλείται πια από τις λεπτομέρειες και να μελετά μόνο και μόνο τις ενδείξεις. Στην άκρη της όρασης έβλεπε πια τα βουνά του κέντρου. Το μαγικό κέντρο δεν ήταν επίπεδο όπως σε μια συμβατική σκακιέρα. Αλλά είχε αρχίσει από την άκρη.