Ποιος θα μπορούσε ν’ αναζητήσει το κάστρο της μνημοσύνης σε μια τόσο νέα ήπειρο; Κι όμως όσο ανέφικτος κι αν ήταν αυτός ο στόχος δεν ήταν αδιανόητος. Δεν ήταν σαν να έψαχνε λίμνη σε μια έρημο. Η μετέωρη απορία δεν είχε αυτό το στόχο, ούτε σκοπό. Ο ουρανός δεν είχε αλλάξει. Σήκωνε το ίδιο γαλάζιο αλλά ακόμα πιο κοντά στα άστρα. Ο Σταυρός του Νότου δεν ήταν λοιπόν τυχαίος. Κι αν συνόδευε τόσους αιώνες τον δίχρωμο ήλιο ήταν λόγω ανάγκης. Οι παλιές γνώσεις δεν είχαν χαθεί κι αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Επέστρεψε στο έδαφος κρατώντας ένα boomerang στο χέρι. Δεν ήταν πια μόνο ένα αντικείμενο, αλλά ένα κείμενο του Χρόνου που έπρεπε να διαβάσει για να γράψει τη συνέχεια που ήταν τόσο απαραίτητη. Είχε πάρει μαζί του ένα κομμάτι από τον ουρανό για να ζήσει στη γη. Και το ξύλο που κρατούσε στο χέρι ήταν αποτέλεσμα μιας μετέωρης πορείας ενός δέντρου. Έτσι κατάλαβε ότι η λύση του προβλήματος βρισκόταν στον βοτανικό κήπο, διότι εκεί βρισκόταν από τα πιο παλιά και όμορφα βιβλία της πόλης αφού εκεί ζούσαν τα δέντρα δίπλα στην βιβλιοθήκη την επίσημη. Τα δέντρα του κήπου ήταν τα περίφημα πιόνια που συμπλήρωναν τη σκακιέρα. Έτσι μπορούσε να υπάρχει και το κάστρο της μνημοσύνης στη βιβλιοθήκη. Αυτό προστάτευαν όλοι όσοι πάλευαν ενάντια στη βαρβαρότητα. Η μετέωρη πορεία δεν είχε μόνο σχέση με το συμβατικό ύφος. Και το διάστημα δεν ήταν μόνο ο χωροχρόνος. Διαβάζοντας τα δέντρα και πιάνοντας τα βιβλία ξεφύλλιζε την ιστορία του μέλλοντος μέσω της στρατηγικής. Κι αν ήταν μετέωρος ήταν λόγω Ανθρωπότητας γιατί αυτή τον κρατούσε μαζί με το Χρόνο μέσω του δεσμού πέρα από τη σχέση. Μόνο έτσι το ανθρώπινο άγγιξε την τελειότητα σκέφτηκε.