Η θνησιμότητα μάς αναγκάζει
να παράγουμε έργο
αλλιώς παραμένουμε
ένα πέρασμα χωρίς ίχνος
αφού η κοινωνία
στέκεται μόνο
μέσα σ’ ένα παρόν
που θα ήθελε αιώνιο
μέσω της επανάληψης
και της αναπαραγωγής
αλλά τελικά
τελειώνει την ίδια μέρα
δίχως ν’ αφήσει τίποτα
για την επόμενη
γιατί και οι ίδιοι οι θεοί
βαριόντουσαν τόσο πολύ
το αθάνατο ίδιο
που έπαιζαν
με τους ανθρώπους
για ν’ αλλάξουν ιδέες
έτσι εμείς ανακαλύψαμε
ότι με το διαχρονικό
το εφήμερο
έχει μέλλον.