Όταν ασχολείσαι χρόνια με το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ και στη συνέχεια έρχεται η ελληνική ΑΟΖ να το ενισχύσει, βλέπεις μια σειρά από πράγματα που το ένα ακολουθεί το άλλο, η μια απελευθέρωση ακολουθεί την άλλη. Είναι βέβαια επιπτώσεις της υψηλής στρατηγικής, αλλά και η επιλογή του Ελληνισμού να αξιοποιήσει ορθολογικά και στρατηγικά τη θάλασσα για να λύσει προβλήματα που παρουσιάζονται ως αποκλειστικά της ξηράς. Έχει σημασία να το συνειδητοποιήσουμε ως λαός του Χρόνου και της θάλασσας, για να δούμε μ’ ένα διαφορετικό τρόπο το μέλλον μας και ειδικά μέσω των νησιών μας, αφού είναι μεσοθάλασσες. Ακολουθούμε με αυτόν τον τρόπο ένα αρχαίο νοητικό σχήμα αφού λειτουργεί ήδη από εκείνη την εποχή, το οποίο είναι ότι η θάλασσα είναι η ασπίδα του Ελληνισμού. Δεν αποτελεί ένα όργανο επεκτατισμού η ΑΟΖ, αλλά ένα εργαλείο αντεπίθεσης όταν υπάρχει μία αδικία. Και αυτή υπάρχει συγκεκριμένα στα Κατεχόμενα, στα μικρά και στα μεγάλα. Έτσι η ΑΟΖ με τη δυσκολία που προκαλεί στις εχθρικές παρεμβάσεις ακολουθεί το νοητικό σχήμα του Lasker. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι για δεκαετίες έλεγε: μην ψάχνεις την καλύτερη κίνηση, αλλά την καλή, αυτή που ενοχλεί τον αντίπαλο. Αυτή που αλλάζει τα δεδομένα και τη σκακιέρα. Γιατί με την ΑΟΖ του Ελληνισμού, αλλάζουμε όχι μόνο τη γεωοικονομία, πράγμα το οποίο είναι το σπουδαιότερο για τους περισσότερους, αλλά και την τοποστρατηγική μέσω της χρονοστρατηγικής για τους ελάχιστους που έχουν το υπόβαθρο τη γλώσσα και τη σκέψη για να κάνουν τη θεμελιακή σύνθεση. Η ΑΟΖ δεν είναι βέβαια ένας στόχος από μόνη της, αλλά ένα ενδιάμεσο στο πεδίο δράσης της υψηλής στρατηγικής. Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να την ερμηνέψουμε για να κατανοήσουμε την επινόησή της για την αξιοποίηση της ΑΟΖ από τον Ελληνισμό. Αλλιώς υπάρχουν πάρα πολλές χώρες που έχουν ΑΟΖ, αλλά όχι τις ίδιες δυνατότητες και βέβαια όχι τους ίδιους στρατηγικούς στόχους. Γι’ αυτό η ΑΟΖ είναι τόσο σημαντική για την Ελλάδα και την Κύπρο.