Μάριος: Από πότε είσαι εδώ;
Κώστας: Εδώ και δέκα χρόνια.
Μάριος: Κι εγώ το ίδιο…
Κώστας: Παράξενο…
Μάριος: Όντως.
Κώστας: Δεν είχαμε ποτέ μοιραστεί τη μοναξιά μας.
Μάριος: Ο καθένας στο παράθυρο.
Κώστας: Ενώ η ουσία είναι στο διάλογο.
Μάριος: Δεν ήξερα σε ποιον να πω αυτό που έβλεπα.
Κώστας: Κι εγώ.
Μάριος: Πάλι καλά που το λεωφορείο πέρασε από Κωνσταντινούπολη.
Κώστας: Δεν λες τίποτα. Μακεδονία, Θράκη…
Μάριος: Κύπρος.
Κώστας: Πάλι καλά που ο οδηγός λέει πάντα τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Μάριος: Για να προλάβουμε να συντονιστούμε κι εμείς.
Κώστας: Ίδια συχνότητα…
Μάριος: Ίδια εκπομπή…
Κώστας: Τώρα πρέπει κι εμείς να τα λέμε μεταξύ μας.
Μάριος: Αλλιώς πώς θα αντιληφθούμε τις αποστολές;
Κώστας: Και δίχως χαρά, δεν υπάρχει συνέχεια.
Μάριος: Στην αρχή δεν το είχαμε καταλάβει.
Κώστας: Γιατί επέμενε τόσο πολύ με τη χαρά;
Μάριος: Τώρα βλέπω ότι είναι λόγω μεταχαράς!