Στο κλασικό πεδίο γνώσεων, η επικοινωνία θεωρείται θεμελιακή, ενώ οι νευροεπιστήμες και τα μαθηματικά δείχνουν ότι είναι απλώς βασική και δεν επαρκεί από μόνη της. Είναι βέβαια μια επαφή μεταξύ δύο ατόμων αλλά δύο άνθρωποι χρειάζονται μια συνεννόηση. Με άλλα λόγια το υπόβαθρο της κοινωνίας είναι ανεπαρκές και το υπόβαθρο της Ανθρωπότητας είναι αναγκαίο. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να εντοπίσουμε τα απαραίτητα στάδια για την ύπαρξη της συνεννόησης. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι το πρώτο επίπεδο είναι η συμβατότητα, όπου αναγνωρίζουμε και την προσφορά του Wechsler μέσω της διαφοράς του δείκτη νοημοσύνης. Δίχως συμβατότητα, ο διάλογος παραμένει ένας διπλός μονόλογος που οδηγεί στην Παρεξήγηση του Camus. Και για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα, η συμβατότητα είναι απαραίτητη. Στη συνέχεια, για να υπάρξει συμφωνία επιλογής έργου, χρειαζόμαστε τον συντονισμό που θα ομαδοποιήσει τις κινήσεις μας πολυπλευρικά. Αλλιώς δεν μπορεί να παρθεί μια κοινή απόφαση. Έρχεται μετά το στάδιο της συνέργειας κι όχι μόνο της συνεργασίας που δεν μπορεί να παράγει κανένα έργο, αφού είναι περιορισμένη από την έννοια της εργασίας. Η συνέργεια αντιθέτως επιτρέπει την παραγωγή ενός έργου που είναι αδύνατο από τα μέλη δίχως ολιστική προσέγγιση. Με αυτή τη μεθοδολογία μπορούμε να φτάσουμε όντως στο στάδιο της συνεννόησης, το οποίο είναι αναγκαίο για να διαμορφώσει το πεδίο δράσης και μάχης της συζωής που δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι ανήκουν στην Ανθρωπότητα κι ότι η σχέση τους είναι διαχρονική και γι’ αυτό το λόγο είναι η διαφορά που κάνει τη διαφορά.