Η αρχιτεκτονική του Χρόνου
φαίνεται στον κινηματογράφο
αφού δεν τον κοιτάζουμε
σχεδόν ποτέ γραμμικά
γιατί ενσωματώνουμε
στοιχεία του παρελθόντος
για να εμπλουτίσουμε
το μέλλον μας
μέσω της ιστορίας
έτσι ώστε το χρονικό διάστημα
να χρησιμοποιεί
τις διασταυρώσεις
και τις διακλαδώσεις
για να δει σφαιρικά
την πολλαπλότητα
της πραγματικότητας
χωρίς τα εμπόδια
τα συμβατικά του χώρου
όπου η ανάγκη
δεν μπορεί να εκφραστεί
αλλά η κίνηση
παρουσιάζεται συνολικά
ως μια προσπάθεια
για την υπέρβαση
της αλλαγής.