Πίνακας Ι

Σ’ ένα πάρκο, ένας πάγκος, δύο άνθρωποι : ο Γιώργος και ο Αλέξης.

Γιώργος: Ήπια. Κουράστηκα…

Αλέξης: Πώς;

Γιώργος : Πιο δυνατά. Κουράστηκα να ζω!

Αλέξης: Το παραμικρό σε κουράζει.

Γιώργος: Σκωπτικέ!

Αλέξης: Κότσυφα!

Γιώργος: Δεν είναι η ώρα!

Αλέξης: Είναι όμως η εποχή!

Γιώργος: Η εποχή τίνος;

Αλέξης: Η εποχή των κερασιών.

Γιώργος: Ηλίθιε!

Αλέξης: Δεν έχεις δικαίωμα.

Γιώργος: Και γιατί;

Αλέξης: Δεν είναι όλα επιτρεπτά.

Γιώργος: Άρα υπάρχει;

Αλέξης: Ποιος;

Γιώργος: Δείχνει τον ουρανό. Αυτός!

Αλέξης: Ξέρεις πολύ καλά πως όχι! Χρόνος.  Κοίταξέ μας!

Γιώργος: Μα τότε τι να κάνουμε;

Αλέξης: Να ζήσουμε!

Γιώργος: Πάλι! Δεν είσαι αστείος.

Αλέξης: Να επιβιώσουμε, αν προτιμάς.

Γιώργος: Είναι κάπως καλύτερα.

Αλέξης: Ας παίξουμε τότε.

Γιώργος: Ενθουσιώδης . Ναι! Ναι! Λατρεύω τα παιχνίδια!

Αλέξης: Θα παίξουμε την προσποίηση.

Γιώργος : Απογοητευμένος . Μα είναι εγκεφαλικό παιχνίδι.

Αλέξης: Προτιμάς κάτι άλλο;

Γιώργος: Προτιμώ να πεθάνω!

Αλέξης: Όχι, αυτό είναι αδύνατο. Παίζουμε μόνο μια φορά αυτό το παιχνίδι.

Γιώργος: Αυτό είναι το ενδιαφέρον.

Αλέξης: Μα δεν υπάρχει ρεβάνς…

Γιώργος: Πράγματι…

Αλέξης: Ούτε τρίτη παρτίδα!

Γιώργος: Παραδεχόμενος. Έχεις δίκιο. Είναι άδικο.

Αλέξης: Κι ο χαμένος μένει μόνος.

Γιώργος : Σιχαίνομαι να χάνω. Δεν θα μ’ αφήσεις μόνο, έτσι δεν είναι;

Αλέξης: Όχι, ποτέ!

Γιώργος: Πονηρός. Τότε, άφησέ με να κερδίσω!

Αλέξης: Θα ‘πρεπε να κλέψω…

Γιώργος: Δεν μπορείς να το κάνεις για μένα;

Αλέξης : Θα το σκεφτώ.

Γιώργος: Δεν είναι όλα χαμένα τότε!

Αλέξης: Είσαι λυπηρός.

Γιώργος: Λογικό είναι. Είμαι ο φίλος σου.

Αλέξης : Σωστά. Μόνο ένας φίλος μπορεί να σε βασανίζει έτσι.

Γιώργος: Βλέπεις, είμαι ο βράχος σου. Λοιπόν είσαι ευτυχισμένος;

Αλέξης: Κάπου-κάπου, είσαι ανυπόφερτος. Σιωπή. Σκέφτεται. Παρόλα αυτά ευχαριστώ που ζεις στην ίδια εποχή με μένα.

Γιώργος: Θα φάμε;

Αλέξης: Γιατί όχι. Τι θα ήθελες;

Γιώργος: Θα ήθελα… Θα ήθελα… Χρόνος. Φιλέ ταρτάρ.

Αλέξης: Κατάλαβα!

Γιώργος: Τι;

Αλέξης: Είναι μια ονειροπόληση.

Γιώργος: Κακέ.

Αλέξης: Λυπημένος. Δεν είμαι παρά μόνο ένας άνθρωπος.

Γιώργος: Και Θεός να ήσουνα δεν θα άλλαζε τίποτα.

Αλέξης: Θέλω να πω ότι δεν είμαι ένα δέντρο.

Γιώργος: Το είχα καταλάβει. Μήπως είσαι κυνικός;

Αλέξης: Ούτε ένας σκύλος.

Γιώργος: Σου είπα ότι κατάλαβα!

Αλέξης: Δεν το αμφισβητώ. Όμως…

Γιώργος: Όμως τι;

Αλέξης: Δεν ξέρω αν με παρακολουθείς…

Γιώργος: Καλά, εντάξει! Εξήγησέ μου!

Αλέξης: Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε μεγάλοι. Δεν μας μένει παρά μόνο να είμαστε κακοί.

Γιώργος: Καταλαβαίνοντας επιτέλους. Ευτυχισμένος. Κατάλαβα, κάνεις πάλι τον Δον Τζιοβάνη σου.

Αλέξης: Στο κοινό. Συγχωρέστε τον, δεν ξέρει τι λέει.

Γιώργος: Ακόμα μουρμουράς…

Αλέξης: Απλώς σκεφτόμουνα!

Γιώργος: Συχνά, αυτό είναι ήδη πολύ!

Αλέξης: Καλώς, ας μην σκεφτόμαστε πια!

Μεγάλη σιωπή. Παραμένουν ακίνητοι.

Γιώργος: Είσαι ακόμα εδώ; Σιωπή. Απάντησέ μου! Σιωπή. Καλώς! Ας σκεφτούμε λοιπόν!

Αλέξης: Που ανασαίνει και πάλι . Νόμιζα ότι πέθαινα!

Γιώργος: Ολόκληρο δράμα το έκανες! Αφού είναι απλό να μην σκέφτεσαι.

Αλέξης: Δεν ξέρω.

Γιώργος: Αρκεί ν’ αφεθείς.

Αλέξης: Πού ν’ αφεθώ; Δίχως εγκέφαλο;

Γιώργος: Κατά κάποιο τρόπο…

Αλέξης: Θες να με πεθάνεις.

Γιώργος: Όχι βρε! Θυμήσου! Δεν θέλω να μείνω μόνος.

Αλέξης: Πάνω σ’ αυτό το σημείο είσαι ασυμβίβαστος.

Γιώργος:   Μα δεν είναι δύσκολο! Θεωρείς ότι δεν μπορείς να υπάρχεις χωρίς να σκέφτεσαι. Και εγώ δεν μπορώ να ζω δίχως τον άλλο.

Αλέξης: Αυτό είναι μόνο;

Γιώργος: Ναι! Μόνο εμείς είμαστε!

Αλέξης: Διακόπτοντάς τον. Δύο ασήμαντα όντα…

Γιώργος: Συνεχίζοντας …εγκαταλελειμμένα στον εαυτό τους.

Αλέξης: Και όμως…

Γιώργος: Ναι; Χρόνος. Ναι; Χρόνος.

Αλέξης: Και όμως μέσα σε αυτήν την έρημο δίχως ψυχές, δεν είμαστε παρά μόνο εμείς…

Γιώργος: Ναι…

Αλέξης: Τότε, εδώ, εμείς είμαστε η Ανθρωπότητα…

Γιώργος: Διακόπτοντάς τον …δύο ασήμαντα όντα.

Αλέξης: Η ουσία σε δύο σημεία!

Μαύρο

Ο Γιώργος είναι μόνος πάνω στη σκηνή μέσα στο ημίφως. Ξυπνάει σιγά-σιγά μα παραμένει καθιστός.

Γιώργος: Επανέρχομαι επιτέλους στο συνειδητό… Σιωπή. Κι όμως, είναι τόσο ωραίο να είσαι ασυνείδητος. Σιωπή. Είναι τόσο γλυκό: ένα όνειρο δίχως σκέψεις… Και μετά συνειδητοποιώντας ότι είναι μόνος. Δεν είναι αλήθεια! Είναι αδύνατο. Ο Αλέξης δεν θα μ’ άφηνε να κερδίσω… Χρόνος. Είμαι μόνος! Δυστυχισμένος. Θεέ μου, τι ηλίθιο παιχνίδι. Σηκώνεται και τρέχει παντού. Αλέξη! Αλέξη! Στο κοινό. Σε ποιον να εμπιστευθείς δίχως φίλο; Φθάνει στην άκρη της σκηνής. Κανείς δεν μπορεί να με δει δυστυχισμένο… Ούτε να πεθάνω θέλω πια… Τελικά, ξεχωρίζει μέσα στη σκοτεινή αίθουσα τη μορφή του Αλέξη που κοιμάται. Χαμογελάει και πάλι. Φωνάζοντας πολύ δυνατά. Λιμός! Λιμός!

Ο Αλέξης ξυπνά απότομα και σηκώνεται.

Αλέξης: Τι γίνεται;

Γιώργος:  Λιμός! Λιμός!

Αλέξης: Ίδιο παιχνίδι. Γιώργο, γιατί φωνάζεις έτσι;

Γιώργος: Φωτεινός. Φωνάζω «λιμός».

Ο Αλέξης τρέχει και ανεβαίνει στη σκηνή.

Αλέξης: Πήγα να μαζέψω κεράσια για μας ενώ κοιμόσουνα. Του δείχνει. Και αποκοιμήθηκα.

Γιώργος: Άρα δεν είναι πικραλίδες.

Αλέξης: Όχι βέβαια! Δεν είναι η ώρα!

Γιώργος: Τότε δεν έχουμε ρίζες να φάμε;

Αλέξης: Ξαφνιασμένος.Όχι! Θλιμμένος.Ένα κεράσι μόνο.

Γιώργος: Μόνο ένα κεράσι! Το παίρνει και το τρώει. Το στόμα γεμάτο. Και τι θα φάμε τώρα;

Αλέξης: Καταγανακτισμένος. Λέξεις!

Γιώργος: Λέξεις; Τα ’χασες;

Αλέξης: Προσπάθησε, θα δεις. Ήθελες να φας ρίζες, τότε μάσα λέξεις!

Γιώργος: Μα δεν μπορώ να μασήσω λέξεις!

Αλέξης: Με ύφος σοφού. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να το συνηθίσεις. Χρόνος. Στην αρχή, είναι σκληρές.

Γιώργος: Όχι μωρέ! Θέλω να πω ότι δεν τα καταφέρνω. Δεν μπορώ να μασήσω το κενό. Δεν έχω τίποτα να φάω.

Αλέξης: Κι όμως μιλάς αλλά δεν λες τίποτα! Αντί να μιλάς, μάσα! Ο Γιώργος δαγκώνει. Μην μασάς πολύ, θα τις λιώσεις.

Γιώργος: Δεν έχω τίποτα να καταπιώ!

Αλέξης: Το ξέρω πολύ καλά.

Ο Γιώργος φεύγει τρέχοντας σε μια γωνιά της σκηνής.

Γιώργος: Είναι πολύ σκληρό! Δεν μπορώ!

Ο Αλέξης πάει κοντά του.

Αλέξης: Δεν πειράζει… Θα βρω κάτι άλλο.  Κοιτάζει το κοινό. Άντε, σήκω! Όλοι μάς κοιτάζουν…

Γιώργος: Δίχως να καταλάβει. Τι;

Αλέξης: Ο κόσμος, η έρημος του πλήθους.

Γιώργος: Καθισμένος, χωρίς να κάνει τίποτα;

Αλέξης: Κοιτάζει  και πάλι το κοινό. Καθισμένοι, χωρίς να κάνουν τίποτα.

Γιώργος : Πώς μπορούν να μας το κάνουν;

Αλέξης: Δεν ξέρουν ότι υποφέρουμε.

Γιώργος: Κι αν το ήξεραν;

Αλέξης: Πιστεύω πως θα έφευγαν.

Σκοτάδι.

Γιώργος: Μέσα στο σκοτάδι. Είναι ακόμα εδώ;

Αλέξης: Νομίζω…

Γιώργος: Τότε, πρέπει να κάνουμε κάτι!

Αλέξης: Το ξέρω, μα τι;

Ο Γιώργος κι ο Αλέξης επανέρχονται στο κέντρο της σκηνής.

Γιώργος και Αλέξης: Φως!

Γιώργος: Είναι θείο!

Αλέξης: Εδώ που τα λέμε, είναι λίγο εύκολο. Δεν είμαστε παρά μόνο στην αρχή!

Γιώργος : Στην αρχή!

Αλέξης: Στην αρχή της γραμματικής της ζωής: πρώτα οι ρίζες, μετά οι λέξεις κι ύστερα τα ρήματα. Σιωπή. Παιχνίδι για παιδιά!

Γιώργος: Τα παιδιά έχουν και αυτά δικαίωμα να ζήσουν, έτσι δεν είναι;

Αλέξης: Αναμφισβήτητα!

Γιώργος: Τότε, ας μην μιλάμε πια γι’ αυτό.

Αλέξης : Διάβασες το βιβλίο;

Γιώργος: Τι;

Αλέξης: Καλώς! Διάβασες ένα βιβλίο;

Γιώργος: Όχι! Και βέβαια όχι!

Αλέξης : Πώς;

Γιώργος: Ο Σωκράτης δεν έγραψε τίποτα, τότε γιατί να είχα διαβάσει κάτι;

Αλέξης: Μα δεν θα ξέρεις τίποτα!

Γιώργος: Το ξέρω! Χρόνος. Ακριβώς! Σιωπή.

Αλέξης: Είναι όντως αναπόφευκτο. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, κέρδισες απεριόριστο χρόνο.

Γιώργος: Αυτό είναι το πρόβλημα. Χρόνος. Κέρδιζα πάρα πολύ χρόνο και δεν ήξερα τι να τον κάνω.

Αλέξης: Δεν αντιλαμβανόσουνα την περιουσία σου.

Γιώργος: Δείχνει τις τσέπες του. Και  βέβαια! Σου το επιβεβαιώνω!

Αλέξης: Και τι έκανες με όλο αυτόν τον χρόνο;

Γιώργος: Είχα τόσο πολύ που άρχισα να περιμένω.Ήθελα να περάσει!

Αλέξης: Είναι το αρνητικό.

Γιώργος: Η απραξία οδηγεί στη βαρεμάρα, και η βαρεμάρα στο έγκλημα.

Αλέξης: Συγχισμένος. Στο έγκλημα;

Γιώργος: Ναι, με τον χρόνο, έγινα εγκληματίας.

Αλέξης: Εγκληματίας; Μα τι λες;

Γιώργος: Σου το λέω δίχως να μασάω τα λόγια μου. Βάλθηκα να σκοτώνω τον χρόνο. Σιωπή.

Αλέξης: Πώς τόλμησες;

Γιώργος: Δεν σου λέω ψέματα. Στην αρχή, δεν ήταν προμελετημένο.

Αλέξης: Κι ύστερα;

Γιώργος: Μετά από την πρώτη μου αποτυχία, άρχισα να σκέφτομαι. Ήταν καλύτερα…

Αλέξης: Δεν βλέπω γιατί!

Γιώργος: Όσο σκεφτόμουνα την απόπειρά μου, τόσο περνούσε ο χρόνος.

Αλέξης: Πρέπει να το πούμε στον Αλβέρτο!

Γιώργος: Στον Αλβέρτο;

Αλέξης: Νομίζω ότι βρήκε μια ανάλογη αρχή.

Γιώργος: Δηλαδή;

Αλέξης: Απ’ ότι μου λες, όσο πιο αργός είσαι, τόσο ο χρόνος συστέλλεται.

Γιώργος: Δεν θα μπορούσα να το πω με καλύτερο τρόπο!

Αλέξης: Και μετά τι έκανες;

Γιώργος: Είχα μια φωτεινή ιδέα!

Αλέξης: Ένα ακίνητο φως…

Γιώργος: Κατάλαβα ότι για να σκοτώσεις τον χρόνο, έπρεπε να σκέφτεσαι όλη τη ζωή σου.

Αλέξης: Είναι πολύ ενδιαφέρον. Και μετά;

Γιώργος: Τότε θέλησα να πεθάνω. Σιωπή.

Αλέξης: Καταλαβαίνω. Είναι απόλυτα λογικό.

Γιώργος: Είναι εκείνη τη στιγμή που συναντηθήκαμε.

Αλέξης: Πάνω στη γέφυρα;

Γιώργος: Ναι, πάνω στη γέφυρα. Φαινόσουνα βιαστικός.

Αλέξης: Έτρεχα να προφτάσω τον χρόνο.

Γιώργος: Και με ρώτησες την ώρα!

Αλέξης: Έφτασα στο τσακ.

Γιώργος: Είναι αλήθεια πως ένα δευτερόλεπτο μετά, ήταν το τέλος…

Αλέξης: Διακόπτοντάς τον. Της αιωνιότητας.

Γιώργος: Είσαι ο φύλακας άγγελος μου… Πλησιάζει.

Αλέξης: το κλωτσοσκούφι σου… Πλησιάζει.

Γιώργος: ο πολυλογάς μου… Πλησιάζει.

Αλέξης: το εξιλαστήριο θύμα σου…Πλησιάζει.

Γιώργος: Είσαι ο φίλος μου!

Αλέξης: Ο φίλος σου!

Πέφτουν στην αγκαλιά ο ένας του άλλου. Σιωπή. Μαύρο.