Όταν πιστεύεις ότι όλες οι κινήσεις είναι αθώες σε θέματα Γενοκτονίας, πρέπει να ψάξεις περισσότερα για να δεις τι κρύβεται πίσω από μερικές πράξεις. Έτσι αν εξετάσεις την ειδική περίπτωση της τριάδας γενοκτονιών που διέπραξαν συνεχόμενα τα τουρκικά καθεστώτα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των Νεο-Τούρκων και του Μουσταφά Κεμάλ ενάντια στους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες κι αναζητήσεις πόσες μουσουλμανικές χώρες έχουν αναγνωρίσει τουλάχιστον μια από αυτές τις Γενοκτονίες, τότε θα αντιληφθείς ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία, αφού ακόμα και ο Λίβανος που θα μπορούσε να ήταν υποψία, ξέρουμε ότι έχει δεκαοχτώ θρησκείες, πολλές χριστιανικές και δεν μπορεί να εκπροσωπήσει μια μουσουλμανική χώρα. Τώρα αφού ξέρουμε ότι η τριάδα Γενοκτονιών έγινε από τα τουρκικά καθεστώτα για να μην υπάρχει πια ίχνος χριστιανισμού στη Μικρασία, έχει ενδιαφέρον όταν ασχολείσαι με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, δεν μπορείς παρά να προσέξεις αυτή τη λεπτομέρεια και να την εκλάβεις ως ένδειξη στρατηγικής. Με άλλα λόγια, λέμε όλοι ότι είμαστε της Ανθρωπότητας, αλλά όταν ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας αφορά τη θρησκεία μας, τότε σε κρατικό επίπεδο αντιμετωπίζεις μια δυσκολία για την αναγνώρισή του. Ενώ ανθρώπινα θα έπρεπε να είναι εντελώς ανεξάρτητο γεγονός. Τώρα λοιπόν που το βλέπεις πρακτικά μπορείς να συνειδητοποιήσεις ποιοι είναι οι σύμμαχοί σου στον αγώνα της αναγνώρισης και συγκεντρώσου για να είσαι πιο αποτελεσματικός.