Έτσι κάθε αστέρι της Ομοσπονδίας είχε σημασία
και το ρόλο του να παίξει στην αναγνώριση Γενοκτονιών.
Κάθε αστέρι ήταν κι ένα βήμα στο μονοπάτι του φωτός.
Κι όλοι οι σπάνιοι που πάλευαν γι’ αυτό το έργο το ήξεραν.
Είχε σημασία και η εκκλησία των αιώνων.
Διότι οι αποστάσεις δεν άλλαξαν τίποτα.
Η αξία προερχόταν από τις σχέσεις και τους δεσμούς.
Και αυτοί υπήρχαν εδώ και αιώνες.
Η Αυστραλία ήξερε και για τα θύματα του Παγκοσμίου Πολέμου.
ANZAC.
Και η παπαρούνα δεν ήταν απλώς ένα σύμβολο.
Είχε και το αίμα των μαχητών που έπεσαν σαν τους Σπαρτιάτες.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Αυτό έδειχνε και το μνημείο των αγωνιστών.
Και κανείς δεν μπορούσε να τους αποδείξει ότι δεν είχε γίνει.
Έτσι τα λουλούδια των θυμάτων ενώθηκαν.
Δεν θα περνούσε η λησμονιά.
Όσο και να το πάλευε η βαρβαρότητα.
Έπρεπε όμως η αντίσταση να περάσει στο επόμενο στάδιο.
Πλάγια αντεπίθεση.
Πάντα από τη γωνία, για την πτέρυγα και το κέντρο.
Υπερμοντέρνα προσέγγιση.
Για να ζήσει το στρατηγικό μείγμα.
Μετά τον συντονισμό.