Σιγά σιγά, με την πάροδο του χρόνου η πραγματικότητα της ελληνικής ΑΟΖ γίνεται αντιληπτή από όλο και περισσότερους ανθρώπους. Έχουν βοηθήσει, βέβαια, τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα στο Ιόνιο, Nότια της Πελοποννήσου και Νότια της Κρήτης, διότι δείχνουν επί του πρακτέου τη σημασία και την αξία της ελληνικής ΑΟΖ σε πρακτικό επίπεδο. Υπάρχει, επίσης, και η δράση της Θεωρίας Παιγνίων, αφού ενεργοποιήθηκε ένα νέο πλαίσιο πολύ πιο μεγάλο από το παραδοσιακό, όπου παίζουν νέοι παίκτες, όπως είναι η Λιβύη, η Αίγυπτος και η Κύπρος. Όσον αφορά στην Κύπρο είχαμε πάντα μια διαχρονική σχέση, αλλά όχι τόσο στα πρακτικά της ενέργειας. Εδώ το θέμα της οριοθέτησης παίζει έναν καταλυτικό ρόλο, αφού μας επιτρέπει να περάσουμε από μια ισορροπία Nash σε μια ισορροπία Pareto. Αλλάζουμε, λοιπόν, τις παραδοσιακές επαφές και δημιουργούμε νέες σχέσεις που ενισχύουν στρατηγικές συμμαχίες και μάλιστα σε υψηλό επίπεδο. Όλες οι κινήσεις που γίνονται τώρα είναι προετοιμασίες για τις πράξεις. Με τη λήξη της περιόδου των υποψηφιοτήτων των εταιρειών για τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα θα περάσουμε σε μια νέα φάση, όπου το θέμα της οριοθέτησης θα γίνει θεμελιακό, αφού θα πρέπει τα οικόπεδα να έχουν ένα ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο, ειδικά αυτά που εφάπτονται πάνω στη μέση γραμμή. Αυτό θα λειτουργήσει καταλυτικά για την Αλβανία, την Ιταλία και την Λιβύη, ειδικά τώρα που προχωράμε το θέμα, την Κύπρο και την Αίγυπτο λόγω του τριπλού σημείου επαφής. Μάλιστα σε αυτό το πλαίσιο πραγματικότητας παίζει και το EuroAsia Interconnector με το Ισραήλ και την Κύπρο, δημιουργώντας κι άλλο συμμαχικό πλαίσιο.