Τα ερωτήματα έληξαν. Δεν έχει πια νόημα να αναρωτιόμαστε ποια είναι η διαφορά μεταξύ μνημονίων και συμφωνιών, αφού στην τελική αυτό που έχει σημασία είναι τι ψηφίζουμε και πώς το ψηφίζουμε σε επικοινωνιακό επίπεδο. Όμως, η αληθινή οικονομία που έχει άμεση σχέση με την στρατηγική, δεν ασχολείται καν με αυτό. Τι μνημόνιο, τι συμφωνία, τι Γιάννης, τι Γιαννάκης. Όλοι καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο τη δυσκολία της πραγματικότητας και πόσο δύσκολο είναι να ανταποκριθούν σε αυτό οι πολιτικοί δίχως να έχουν κόστος, αφού αυτό είναι το θέμα που τους καίει. Στην τελική, όμως, το κόστος το έχει η πατρίδα μας και η Ελλάδα μας πρέπει να τα σηκώσει όλα αυτά τα βάρη με την αποκλειστική βοήθεια του Ελληνισμού. Γιατί μας εξηγούν, βέβαια, ότι κανένα κόμμα δεν φταίει από μόνο του κι ότι όλοι συνέβαλαν στην καταστροφή της χώρας. Μόνο που όπως όλοι φταίνε, στην τελική κανείς δεν καταδικάζεται και συνεχίζεται το ίδιο θέατρο από όλους. Έτσι, κατηγορούμε τους πάντες για όλα, ενώ έχουν περάσει όλοι από τη θέση των κυβερνήσεων. Συνεπώς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το οικονομικό, όσο το αφήνουμε στα χέρια των πολιτικών, παραμένει οικονομικό. Ενώ στα χέρια της στρατηγικής, μετατρέπεται σε λύση. Η ελληνική ΑΟΖ είναι μια στρατηγική λύση στο οικονομικό πρόβλημα, ενώ δεν έχει ενεργοποιηθεί. Έτσι εμφανίζεται ένα νέο ερώτημα. Αυτές τις ημέρες είναι δυνατόν;