Η εξόρυξη φυσικού αερίου στην Κύπρο δεν είναι μόνο συμβολική. Είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση του κυπριακού. Τόσα χρόνια ακούμε ότι υπάρχουν διαπραγματεύσεις επίσημες και ανεπίσημες κι όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα επί του πρακτέου. Τώρα μαθαίνουμε και τις προσπάθειες που έγιναν το 1983 για να μην υπάρξει αναγνώριση των κατεχομένων ως χώρα. Δηλαδή να μην ακολουθηθεί η απόφαση της Τουρκίας και να υπάρχει συνέχεια στα δύο ψηφίσματα του ΟΗΕ. Και βλέπουμε πόσο σημαντικές είναι αυτές οι κινήσεις ακόμα και σήμερα. Όταν αρχίσαμε να μιλούμε για κυπριακή ΑΟΖ, κανείς δεν έδινε μεγάλη σημασία. Ούτε στη θέσπιση, ούτε στις οριοθετήσεις με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ. Όταν αρχίσαμε τις γεωτρήσεις κανείς, βέβαια, δεν πίστευε ότι το κοίτασμα Αφροδίτη θα είχε αποδειχθεί εμπορεύσιμο το 2015. Κι όμως έγινε και μάλιστα με χειροπιαστούς αριθμούς. Στη συνέχεια, κανείς δεν ξαφνιάστηκε από το γεγονός ότι το φυσικό αέριο άρχισε να υπάρχει ως αναφορά στις διαπραγματεύσεις. Επίσης, κανείς δεν είχε υπολογίσει ότι η απελευθέρωση του νησιού έχει κι ένα οικονομικό κόστος, το οποίο μπορεί να καλύψει η κυπριακή ΑΟΖ, για να μην έχουμε το ανάλογο που έγινε στη Γερμανία με την επανένωση, όπου χρειάστηκαν 15 χρόνια λιτότητας για να εξισορροπήσουν οι οικονομίες της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας. Η κυπριακή ΑΟΖ είναι ένα εργαλείο για την απελευθέρωση, αλλά η ενεργοποίηση του θα γίνει πρακτικά μόνο και μόνο μετά την αρχή της πρώτης εξόρυξης φυσικού αερίου της Κύπρου. Οι αληθινές διαπραγματεύσεις πρέπει ν’ αρχίσουν μόνο μετά για να αξιοποιηθεί αυτό το φαινόμενο.