Η διάλυση κόμματος μπορεί να είναι αναπόφευκτη για λόγους εσωτερικούς και δομικούς, όμως έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα μόνο όταν υπάρχει γνήσιο ενιαίο πλαίσιο. Διότι η ετερόδοξη ένωση στοιχείων που δεν έχουν ένα κοινό πυρήνα που μπορεί να λειτουργήσει ως θεμέλιο για το μέλλον, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια συλλογή που δεν έχει τίποτα περισσότερο από ένα απλό σύλλογο. Ακόμα χειρότερο είναι να υπάρχουν τάσεις που αντικρούονται και να έχουν ενωθεί μόνο και μόνο για να νικήσουν έναν κοινό εχθρό. Διότι μόλις τελειώσει αυτή η διαδικασία, η ενότητα δεν έχει πια κανένα νόημα. Επίσης αν υπάρχουν σοβαρές δυσλειτουργίες λόγω του πλεονασμού των υποδομών, η ολική δομή είναι απλώς ένα σύμπλεγμα που δεν έχει κοινή αρχή και δεν μπορεί να πάρει αποτελεσματικές αποφάσεις. Και ο λόγος είναι απλός αφού φοβάται τη διάσπαση. Όλα αυτά τα στοιχεία καθορίζουν μια δυναμική που δεν αποτελείται απαραίτητα από μια κοινή πορεία λόγω έλλειψης στρατηγικού μείγματος. Όμως το μόνο που έχει σημασία στην τελική είναι η πορεία του Ελληνισμού. Γι’ αυτό δεν είναι κόμμα.