Δεν υπάρχει άγνοια κινδύνου. Είναι και αυτή τεχνητή. Όλοι ξέρουμε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει αυτήν την περίοδο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι πολιτικός ή μάντης για να το καταλάβει κανείς. Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάκτυλό μας. Η άγνοια κινδύνου είναι τεχνητή, με την έννοια ότι αυτοί που την προωθούν ξέρουν ότι είναι οι άλλοι που θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα, δίχως αυτοί να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε διαδικασία. Όμως αυτή η πλαστή αθωότητα, πλαστή καθαρότητα, η πλαστή ουδετερότητα δεν πείθει κανένα, ούτε τους ίδιους ούτε τους άλλους. Αυτό δεν είναι καν πολιτική, απλώς ρητορική και μάλιστα χαμηλού επιπέδου, για να πιάσει τα κριτήρια λαϊκισμού του πιο αισχρού. Δεν οδηγεί πουθενά την πατρίδα μας. Αλλά αυτή φαίνεται πως δεν έχει καμία σημασία. Το μόνο που έχει νόημα για αυτούς που υποτιμούν την νοημοσύνη μας, έχει η δική τους πορεία. Τόσα χρόνια στο περιθώριο, έχουν βρει ένα τρόπο να εκφραστούν και καλά κάνουν σε ψυχολογικό επίπεδο, γιατί είναι μια μορφή εκτόνωσης, αλλά όχι και να μας επιβάλουν να το πιστέψουμε. Αυτό δεν είναι μια αλλαγή αλλά μόνο μια απλοϊκή εξαπάτηση. Διότι την ώρα που η Ελλάδα παλεύει από παντού, για να βρει κάποια μορφή σταθερότητας ακόμα κι αν δεν είναι ισορροπία, δεν μπορούμε να έχουμε ψευδο – μαχητές που θυμίζουν παλιές μαριονέτες που είχαμε ξεχάσει και που ονομάζονται Statler και Waldorf για τους γέρους και Miss Piggy για την πρωταγωνίστρια. Βέβαια μπορεί να μην είναι γνωστά αυτά τα μοντέλα σε αυταρχικά συστήματα που λένε πάντα την αλήθεια, αλλά είναι σε εμάς που γελούμε από τότε που μας δίδαξε ο Αριστοφάνης τι σημαίνει κωμωδία.