Κι όμως βλέπεις ότι αντέχουμε ως λαός μετά από τόσα καψώνια και βάσανα. Γιατί απλά είμαστε Έλληνες και η συλλογική μας μνήμη δεν ξεχνά ότι έχουμε ζήσει πολύ χειρότερα. Έτσι ετοιμαζόμαστε κι εμείς για την αλλαγή της αλλαγής, για την ελπίδα της ελπίδας, γιατί μας έχουν κουφάνει όλοι αυτοί που μας έλεγαν για προδοσίες τόσα χρόνια και συνεχίζουν να λένε τα ίδια και τώρα. Αλλά δεν βλέπουμε ούτε αλλαγή ούτε ελπίδα, γιατί πραγματικά ποιος να τις πιστέψει. Αφού έχουν εξαντλήσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας και του πιο απλού διαχωρισμού. Ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι εμείς ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα εθνικά θέματα, γιατί συνεχίζουμε αυτά που άρχισε η Ελληνική Επανάσταση, η οποία είναι τελικά τόσο καινοτόμα που φοβίζει και τους πιο ριζοσπαστικούς, αφού δεν τολμούν ούτε καν να σκεφτούν σαν αυτή, όχι λοιπόν να πράξουν, ούτε κατά διάνοια. Διότι όταν μιλά για απελευθέρωση κατεχομένων, δεν μιλά βέβαια για κόμματα ή παρατάξεις, αλλά για την Ελλάδα και αυτό γίνεται εκ μέρους του Ελληνισμού. Πόσο λίγοι είναι αυτοί οι πολιτικοί που φωνάζουν συνεχώς ακόμα και στη Βουλή των Ελλήνων, αλλά το βουλώνουν όταν βρίσκονται εκεί που πάλεψαν οι Ακρίτες. Εκεί ξαφνικά φαίνεται ξεκάθαρα ότι η ιδεολογία τους είναι της γειτονιάς και δεν μπορεί να περάσει πέρα από τα όρια της περιφέρειάς τους. Μιλούν και δεν κάνουν απολύτως τίποτα για την πατρίδα μας, γιατί τα κότσια τους τα έχουν αφήσει στο πολιτικό γραφείο αλλά δεν μπορούν να σηκωθούν μπροστά στον εχθρό. Τους βάζεις να παίξουν σκάκι και ρωτούν πού στο διάολο είναι τα ζάρια.